პირველი სიტყვა, რომელიც მოგდის თავში ადამიანს არის, ალბათ, გამართლება, რომ ჩვენს ქვეყანას გაუმართლა, რომ აღმოაჩნდა ასეთი ქველმოქმედი ადამიანი, რომელმაც თავის ოჯახთან, ფონდ ქართუსთან ერთად, რომელიც არ უნდა დაგვავიწყდეს კერძო ორგანიზაციაა, ბიძინა ივანიშვილის ხელმძღვანელობით, საკუთარი სახსრები პირველმა ჩადო ქართულ რაგბიში და დაინახა ის პერსპექტივა, რომელიც სპორტის ამ სახეობას ჰქონდა ჯერ კიდევ ათეული წლების წინ, დაინახა მან ეს, ეს გამართლებაა.
შემდეგ გაგვიმართლა იმაში, რომ ეს ქველმოქმედება არის უანგარო, იმიტომ რომ ქართულ სპორტში, როგორც სპორტის მინისტრი უკვე, სხვადასხვა ფედერაციაში არაერთ კერძო სპონსორს ვხედავ ხოლმე, მაგრამ ძალიან იშვიათია უანგარო სპონსორობა და უანგარო ქველმოქმედება. აქაც, ქართუს შემთხვევაში, საუბარია არა მხოლოდ ქველმოქმედებასა და სპორტში ინვესტიციაში, არამედ უანგაროდ ამ საქმის კეთებაზე.
