„ესპანეთი” – ასე ჰქვია ანია სოლომონოვიჩის ნამუშევარს, რომელიც საკონკურსო პროგრამაში ყველაზე გამორჩეული ფილმი იყო. მოლდოველი ემიგრანტი, მხატვარი ქალი, მღვდელი, გემბლერი და ეჭვიანი მამაკაცი – ნამუშევარი ამ პერსონაჟების გარშემო ვითარდება და სხვადასხვა ეპიზოდში მათი გზები იკვეთება.
დამწყები რეჟისორი მარტოობაზე, სიცოცხლეზე, სიკვდილზე, ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაზე გესაუბრებათ, ეს იდეალურად არ გამოსდის, თუმცა სათქმელი გასაგებია, სიმბოლოები მრავლისმთქმელი. სოლომონოვიჩის ნამუშევარი ოდნავ პოლ ტომას ანდერსონის „მაგნოლიას” წააგავს, თუმცა ანიას პოლამდე კიდევ ძალიან ბევრი უკლია.
ლევან აკინის „კატინკას წვეულება” კიდევ ერთი კარგი საფესტივალო ფილმი იყო. მინიმალისტური, ძალიან კარგი თემატიკითა და საინტერესო პერსონაჟებით. კატინკას დაბადების დღეზე მისი მეგობრები მოდიან, ყველაფერი კარგადაა, სანამ მთავარი პერსონაჟის ძმა არ მოვა ქალთან ერთად. ვულგარული, გამომწვევი, საეჭვო ცხოვრების სტილის მქონე მანდილოსანი, სნობებით დაკომპლექტებულ სამეგობროს, თავისდაუნებურად სარკეში ჩაახედებს. მეგობრების საუბარი აბსტრაქტულ ხელოვნებაზე და გლობალურ პრობლემებზე სულ უფრო სასაცილო ხდება, ნელ-ნელა ყველა თავისი უსუსურობის, სიყალბის წინაშე დგება და კატინკას წვეულება ნამდვილ სახეს აჩენს – ის ფარსად იქცევა.
ყველაფერი ხელოვნურია ჯორჯო კუნიოს ფილმში „ვაკუუმი”. მთავარი პერსონაჟი არიანა, მეუღლესთან და ახალშობილ ვაჟთან ერთად ცხოვრობს. მშობიარობის შემდგომი დეპრესია, მატერიალური პრობლემები მას ვაკუუმში აქცევს, საიდანაც გამოსავალი არაა. მისთვის უცხო და მიუღებელია ადამიანთა ურთიერთობები, მას მარტოობა ჭამს და ფატალურ შედეგებამდე მიჰყავს. ნამუშევარი ადამიანის ტრაგედიაზე უნდა ყოფილიყო, თუმცა გაწელილი, დამღლელი, ერთფეროვანი ფილმი ჩვილი ბავშვივით უსუსურია.
სასიამოვნო მოულოდნელობად იქცა რუსუდან ჭყონიას სადებიუტო ნამუშევარი „გაიღიმეთ”. ფილმი საქართველოში დედების კონკურსის გარშემო განვითარებულ ისტორიაზე მოგვითხრობს. 10 ერთმანეთისგან განსხვავებული ქალი ყველაფრის ფასად ცდილობს გამარჯვებას. ზოგისთვის ამას სასიცოცხლო მნიშვნელობა აქვს, ზოგისთვის გართობაა, ნაწილისთვის კი კარიერული წინსვლის საშუალება.
ქართულ კინოცენტრს თბილისის კინოფესტივალზე წარმატებული წელი ჰქონდა. რუსუდან ჭყონიას ნამუშევრის გარდა, ფესტივალში მონაწილეობა მიიღო და გაიმარჯვა თინათინ გურჩიანის დოკუმენტურმა ფილმმა „მანქანა, რომელიც ყველაფერს გააქრობს”. ასევე კინოცენტრის კოპროდუქციით გადაიღეს საკონკურსო მხატვრული ფილმი „ჩაიკა”.
ისევე, როგორც ორი წლის წინ, როდესაც ოქროს პრომეთე რუსუდან პირველის „სუსამ” მოიგო, ახლაც, ჟიურიმ, რბილად რომ ვთქვათ, უცნაური გადაწყვეტილება მიიღო და ორი მთავარი ჯილდო გიორგი ფარაჯანოვისა და სლავომირ ფაბიცკის ნამუშევრებს მისცეს. სერგეი ფარაჯანოვის ძმისშვილის წარმატება, ძნელია, დიდი წინაპრის გარდა სხვა რაიმეთი აიხსნას. „ყველა წავიდა” საოცრად დამღლელი, ნაკუწ-ნაკუწ დაშლილი ნამუშევარია, რომელიც გიორგი ფარაჯანოვის ბავშვობის მოგონებების ეკრანზე უხეიროდ გაცოცხლების მცდელობა იყო. სლავომირ ფაბიცკის „სიყვარული” კი არაფრით გამორჩეული ნამუშევარია, რომელზეც კარგის ან ცუდის თქმა ძალიან რთულია. ცოლ-ქმრის ურთიერთობაზე ათობით ამაზე უკეთესი და უარესი ნამუშევარი გადაუღიათ, რომელთა ფონზე ფაბიცკის ფილმის ხსენებაც კი არ ღირს.
დაჯილდოების ცერემონიალზე ჟიურის ერთ-ერთი წევრი, ნიკა თავაძე ინგლისურად დაწერილ ტექსტს კითხულობდა, უცებ დაიბნა და „რაოო?” წამოიძახა. ამ ეპიზოდს დარბაზში სიცილი მოჰყვა, თუმცა ჟურნალისტებისთვის საქმე სასაცილოდ სულაც არ იყო. აკრედიტებული მედიასაშუალებების წარმომადგენლებისგან „რაოოს” ხშირად გაიგონებდით, რადგან 
მიხაელ ჰანეკეს კანის ტრიუმფატორ ფილმზე შესვლა ვერ შევძელი, „სიყვარულზე” დარბაზი გადატენილი იყო, ჟურნალისტების ადგილზე კი მოწვეული სტუმრები ისხდნენ. შედარებით ნაკლები ხალხი იყო კრისტიან მუნჯიუს ნამუშევარზე. „გორაკებს მიღმამ” კანის კინოფესტივალზე ფურორი მოახდინა და გამარჯვების ერთ-ერთი მთავარი ფავორიტიც იყო. მუნჯიუმ არ უღალატა თავის სტილს და გრძელ, დაუსრულებელ კადრებს მიანიჭა უპირატესობა. ბევრისთვის ერთფეროვანი და მონოტონური ფილმი, ნამდვილი მასტერკლასი, ნელი მოქმედების ბომბია, რომლის აფეთქებასაც მაყურებელი პირველი წამიდან ელოდება, მაგრამ ფილმი ისე მთავრდება, რომ დიდი აფეთქება მხოლოდ თქვენს გონებაში ხდება.
მუნჯიუს ნამუშევარში მოქმედება უმეტესად მონასტერში ვითარდება, სადაც მონაზონ ვოიჩიტას ეწვევა მეგობარი ალინა, რომელიც ცდილობს მეგობარი ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნოს და გერმანიაში წაიყვანოს. ალინა მონაზვნებისთვის და მამაოსთვის ეშმაკის განსხეულებად იქცევა, ის ბოროტებაა, რომელიც თავისი ცოდვებისთვის ისჯება.
მუნჯიუს ფილმისგან განსხვავებით, დადებითი ემოციებით სავსე იყო კენ ლოუჩის ნამუშევარი „ანგელოზების წილი”. ლოუჩი ის იშვიათი რეჟისორია, რომელიც, როგორც ხელოვანი, არ ბერდება, ძველებურად უყვარს კინო, ისევ სოციალურ 
რობის, რინოს, მოსსა და ალბერტს სასამართლო საზოგადოებისთვის სასარგებლო საქმის შესრულებას დაავალებს. ისინი კი, ერთად, ძვირფასი ვისკის მოპარვას გადაწყვეტენ, რომლის გაყიდვითაც ცხოვრების თავიდან დაწყება შეუძლიათ. რობის ფული ძალიან სჭირდება, რადგან ქალაქში ყველასთან და ყველაფერთან პრობლემები აქვს და თან ახლახან შეეძინა ვაჟი, რომლისთვისაც კარგი მამა უნდა იყოს. ლოუჩი საოცარი სიმსუბუქით, იუმორითა და სითბოთი ჰყვება ისტორიას, რომელიც ყოველ წამს შეიძლება ტრაგედიად იქცეს. ეს ის რეჟისორია, რომლისგანაც ყველაფერს უნდა ელოდო და შეიძლება ჰეფი ენდი კოშმარად აქციოს.
„ანგელოზების წილი” არის შოტლანდიური Sideways (ალექსანდრ პეინის ფილმი). აქ ვისკი სიყვარული, სიამაყე, უდიდესი 
თბილისის მეცამეტე კინოფესტივალი წარმატებული გამოდგა. სასურველი იქნება, მომავალში ჟურნალისტებს გარანტირებული ერთი რიგი დაეთმოთ, რათა ფესტივალის გაშუქება უფრო კომფორტული გახდეს. სასურველია, მომავალშიც ასეთი საინტერესო პროგრამა ჩამოიტანონ. ნაკლებად იყოს „ჰანეკეს ინციდენტის” ანალოგი, როცა ფილმზე შესვლა მხოლოდ რჩეულებს შეეძლებათ. დანარჩენს კი თავად მოევლება, ვიღაც მუნჯიუს დარად ზიზღსა და სიბნელეში გვაპოვნინებს სიმართლეს, კენ ლოუჩის მსგავსად, ანგელოზად მოგვევლინება ან კაურისმაკს „მიბაძავს” და მაყურებელს სიხარულის ცრემლებით აავსებს.
