1953 წლიდან მოყოლებული, როდესაც საუდის არაბეთის მონარქიის დამაარსებელი აბდულ აზიზ ბინ საუდი გარდაიცვალა, ქვეყანას მისი ხუთი შვილი მართავდა. ძმიდან ძმაზე ტახტის გადაცემამ საუდის არაბეთი გერონტოკრატიამდე მიიყვანა. ქვეყნის პირველი პირები საკუთარი ზეობის ბოლო წლებში ჯანმრთელობის პრობლემების გამო პრაქტიკულად ვერ მართავენ სამეფოს. მეფე აბდულას შემთხვევაში ძალაუფლებები სწორედ პრინცმა ნაიფმა გაიფართოვა.
გარეგნულად ერთიანი სამეფო ოჯახი კლანებადაა დაყოფილი. ამჟამად მათ შორის გამორჩეული ე.წ. სუდაირის შვიდეულია, რომელსაც სახელი აბდულ აზიზ ალ საუდის ერთ-ერთი ცოლის, ჰასა ბინთ აჰმად ალ-სუდაირის 7 ვაჟის მიხედვით ეწოდა. 1960-იანი წლებიდან მოყოლებული, სუდაირის შვიდეულის წევრები საუდის არაბეთის შინაგან და თავდაცვის სამინისტროებს უდგანან სათავეში. 1982 წელს მეფის ტახტი ფაჰდის ხვდა წილად. ეს უკანასკნელი 2005 წელს გარდაიცვალა. 2011 წლის ოქტომბერში პრინც სულთანის გარდაცვალების შემდეგ კი სუდაირის ვაჟების რაოდენობა ხუთამდე შემცირდა. თუმცა კლანი უკვე მათ შთამომავლებსაც მოიცავს. პრინც ნაიფისგან განსხვავებით, მეფე აბდულა სუდაირის შვიდეულის წევრი არ არის.
მონარქის შეცვლის ინსტიტუციონალიზაციისათვის მეფე აბდულამ სპეციალური საბჭო შექმნა, სადაც ბინ საუდის შთამომავლები შედიან. საბჭოს მოვალეობა მემკვიდრის კანდიდატურის მოძიება და დამტკიცებაა. პრინც ნაიფის მემკვიდრედ არჩევამ საუდის არაბეთის სამეფო ოჯახში მცირე განხეთქილება შეიტანა. 80 წლის პრინცი თალალი მეფე აბდულას ერთ-ერთ მემკვიდრედ მოიაზრებოდა და სამეფო ოჯახის სხვა წევრებთან შედარებით, ლიბერალი პოლიტიკოსის სახელი ჰქონდა. მან საბჭო მიატოვა.
მეფე აბდულას ასაკის გათვალისწინებით, პრინც ნაიფს ქვეყნის სადავეების ხელში აღება, შესაძლოა, მალევე მოუწიოს. მსოფლიოში უდიდესი ნავთობის რეზერვების მფლობელი საუდის არაბეთის მონარქს კი შეუძლია მნიშვნელოვანი როლი ითამაშოს – როგორც ახლო აღმოსავლეთის რეგიონში, ისე მის ფარგლებს გარეთ. თუმცა ნაიფისგან ინოვაციებს არ ელიან. Washington Post-ის მიმომხილველი, დევიდ იგნატიუსი მიიჩნევს, რომ მომავალი მეფის მიზანი ქვეყნის ახალგაზრდობის გულის მოგება და სასულიერო პირებთან დისტანციის შენარჩუნება იქნება. სამეფო კარი ყველა ღონეს იხმარს, რათა არაბული ქვეყნების ინფექციური არასტაბილურობა საკუთარ საზღვრებში არ დაუშვას.
საუდის არაბეთს შიდა პოლიტიკური პრობლემები მეზობლებთან შედარებით ნაკლები აქვს. მონოეთნიკური ქვეყნის მოსახლეობის დაახლოებით 90% სუნიტია. ქვეყანაში პროდემოკრატიული ძალები სუსტია. არ არსებობენ პოლიტიკური პარტიები, არასამთავრობო ორგანიზაციების რაოდენობა კი შეზღუდულია.
თუმცა საუდის სამეფო კარი თავს მოდუნების საშუალებას ვერ მისცემს. გაზაფხულის შემდეგ, შიიტებით დასახლებულ აღმოსავლეთ პროვინციებში მოსახლეობასა და სამართალდამცავებს შორის რამდენიმე შეტაკება მოხდა. 24 ნოემბერს ქალაქ ქათიფში შედარებით მცირემასშტაბიან საპროტესტო დემონსტრაციებს მსხვერპლი მოჰყვა. საუდის არაბეთის შინაგან საქმეთა სამინისტროს განცხადებით, ქალაქში მდგომარეობა მალევე განიმუხტა და სტაბილური გახდა.
საუდის არაბეთს რევოლუციური ცვლილებების ქარიშხალი არ ემუქრება. მონარქის შეცვლის კიდევ ერთი ციკლი სამეფო ოჯახში მშვიდობიანად ჩაივლის. გრძელვადიან პერსპექტივაში, გერონტოკრატიულ სამეფო კარს ეკონომიკური დივერსიფიკაციის პრობლემის გადაჭრა მოუწევს. საუდელების ეკონომიკა ნავთობზეა დამოკიდებული, დროის გასვლასთან ერთად კი, შავი ოქროს მარაგის მოცულობა მხოლოდ და მხოლოდ იკლებს.
