– 2 წელი შესრულდა რუსეთის მიერ უკრაინაში სრულმასშტაბიანი შეჭრის დაწყებიდან. როგორი განწყობაა ფრონტზე ომის ორი წლისთავზე? თავად რას ფიქრობ ახლანდელ სიტუაციაზე?

– განწყობის მხრივ, რამე შეიცვალა-მეთქი, [ვერ ვიტყვი], რა თქმა უნდა, გადაღლა არსებობს. არის ხალხი, ვინც პირველივე დღიდან ჩემსავით ამ საქმეშია ჩართული და იცავს უკრაინას და კი, გადაღლა არსებობს, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ მოტივაცია შეიცვალა და ვინმე იმას ამბობს, გვეყოფა, წაიღონ, რაც წაღებული აქვთო - ასეთი რაღაც არ არსებობს. რუსეთი ყოველ დღე ამატებს რაღაც სისასტიკეს, რაც, თავისთავად, ხალხსა და სამხედროებში მოტივაციას აახლებს. აქ ყველას აქვს გააზრებული, რომ ეგზისტენციალური საფრთხის წინააღმდეგ გვიწევს ბრძოლა. ან მოვიგებთ, ან გავნადგურდებით - სხვა ვარიანტი არ გვაქვს. შესაბამისად, აქ ვიღაცებს ეჭვი არ ეპარებათ იმაში, რასაც აკეთებენ.

– როგორც ვიცი, მოხალისედ ომის დაწყებიდან მალევე წახვედი. როგორი იყო უკრაინაში საბრძოლო გამოცდილების პირველი დღეები? თავიდან რომელი მიმართულების ბრძოლებში მიიღე მონაწილეობა?

– უნდა წავსულიყავი 28-ში, როცა [თბილისის] აეროპორტში თვითმფრინავი არ დასვეს. იქვე ვიყიდე შემდეგი ბილეთი ვარშავისკენ და წავედი, როცა მოვახერხე. პირველი ან ორი მარტი იყო. მივედი ვარშავის უკრაინის საელჩოში. დამაკვალიანეს და 3 მარტს უკვე ვიყავი უკრაინაში.

მალევე ავიღე იარაღი, ჯერ კიდევ დასავლეთ უკრაინაში. ერთ ავტობუსში შევსხედით და წაგვიყვანეს კიევში. აქამდე უკრაინაში ნამყოფი არ ვიყავი. ერთი უკრაინელი არ მყავდა ნანახი ცხოვრებაში. კიევში შევედით, ისე, რომ არც ვიცოდი, კიევი რომ იყო. ქართველები იყვნენ ჩემთან ერთად, ვინც ნამყოფები იყვნენ კიევში და იცნეს ქალაქი, თქვეს ეს კიევი არისო და ასე გავიგეთ სად ვიყავით.

კიევში ჩასვლიდან მესამე დღეს, 5 ან 6 მარტი იყო, უკვე აქტიურ საბრძოლო მოქმედებებში ვიყავით. სოფელი მოშჩუნი არის ბუჩასა და ირპინის აღმოსავლეთით, ტყიანი აგარაკია, მდიდრების სახლებით. ბრტყელი წყნეთი რომ წარმოიდგინოთ. ჩრდილოეთით იყო მდინარე, რომლის ნაპირიდანაც რუსები ვერ გადმოდიოდნენ. ტექნიკა ჰქონდათ განადგურებული. 5 დღე-ღამის განმავლობაში 10 უცხოელს გვეკავა მთელი ეს სოფელი და ვერ გამოგვყარა რუსეთის ВДВ-ს ქვედანაყოფმა, ვერც მაგათმა ალფას სპეცრაზმმა. ყველანაირი მხარდაჭერა ჰქონდათ: ავიაცია, ვერტმფრენები, აბსოლუტურად ყველაფერი გვესროლეს, მაგრამ ათმა კაცმა 5 დღე-ღამე თავი გადავდეთ, სანამ არ ჩაგვანაცვლეს.

მაინც ვერ აიღეს მოშჩუნი. აბსოლუტურად ყველა სახლი გაანადგურეს. ჩვენი სახლი იყო ბოლო, რომელიც გაანადგურეს. შემდეგ უკვე მათ შემოსვლას აზრი აღარ ჰქონდა, რადგან ვეღარსად გაჩერდებოდნენ, ასაღები პოზიცია აღარ იყო. მანდ, შეიძლება ითქვას, კიევზე თავდასხმა გავაჩერეთ და გაჩერდნენ თუ არა, რუსები ჩასხდნენ და შემდეგ უკვე ჩვენ დავიწყეთ ირპინში მუშაობა. 3 კვირა ვმუშაობდით ირპინში და გაწმენდისთანავე დომინოსავით აიკრიფნენ კიევის ფრონტიდან.

– რა იყო შენთვის მოხალისედ წასვლის მოტივაცია? სირთულეებს თუ გადააწყდი?

– ამ ომისთვის ვემზადები 2008 წლის შემდეგ. ბავშვი ვიყავი 2008 წელს. 12 წლის. მას მერე ჩემი ცხოვრება გადავდე ამისთვის. ოღონდ, ამას ველოდებოდი საქართველოში, რადგან ბევრად უფრო მარტივი სამიზნეა, მისი მცირე ზომიდან, პატარა მოსახლეობის რაოდენობიდან და მცირე ფინანსებიდან გამომდინარე, ამას დამატებული, რა სამეზობლოც გვყავს. ჩვენ ზურგს არ გვიმაგრებს პოლონეთი, რომ მოგვაწოდოს, რაც მოსაწოდებელია. ამიტომაც, საქართველოში ველოდებოდი, მაგრამ, მოხდა აქ. ჩემთვის აბსოლუტურად სულ ერთია. სადაც იქნება ბოროტება, იქ აღვუდგები წინ, ეგეთი ადამიანი ვარ.

ჩემს თავთან არანაირი სირთულე არ მქონია. როგორც კი დაიწყეს წვრთნები უკრაინის საზღვარზე, მაშინვე მივხვდი, რომ ომი იქნებოდა, მაშინვე დავიწყე ამისთვის მზადება. ველოდებოდი, რომ ზელენსკის უცხოელების მიღება გამოეცხადებინა, როგორც მოიქცა 26-ში და ზუსტად 28-ში წავიდოდით, თვითმფრინავი რომ დაესვათ. ჩაბარგებული ველოდებოდი მაგ ამბავს.

– უკრაინამდე თუ გქონდა საბრძოლო გამოცდილება მიღებული? თუ კი, როგორ შეადარებ ამ გამოცდილებებს, რა გამოარჩევს უკრაინის ომს?

– უკრაინამდე, თუ სწორად მახსოვს, 18 თვით ვიყავი ავღანეთში, ქაბულში. რა შედარებაა, ქაბული იყო კარგი, ხელფასიანი შვებულება იმასთან შედარებით, რაც აქ ხდება. საერთოდ სხვადასხვა განზომილებაა. ასეთი ტოტალური ომი არ ყოფილა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ. რეალურად, ჩანს, რომ ამისთვის არავინ იყო მზად, რადგან ტექნოლოგიური ცვლილება წინა დიდ ომს და ამ ომს შორის იმდენად დიდია, რომ თავიდან არის რაღაცები მოსაფიქრებელი. მწყემსებსა და რუსულ არმიას შორის, რა თქმა უნდა, დიდი განსხვავებაა. თალიბანს არც ავიაცია ჰქონია, არც არტილერია.

აქ შედარებით სხვა სკალაზეა ლაპარაკი. ქართველებს, როცა ველაპარაკები, ინფორმაცია რომ გავრცელდება, რუსების მიერ რაღაც სოფლის აღებაზე, არიქა, რაღაც ჰგონიათ. ვერ ვუხსნი, რომ შენ როცა საქართველოდან უყურებ, და ბათუმში 3 საათში ჩახვალ, აქ ფრონტის სივრცე, არეალი საქართველოზე სამჯერ დიდია. სულ სხვა სკალებზეა ლაპარაკი. აქ ერთი ქალაქიდან მეორე ქალაქამდე 12 საათის გზა არის მანქანით, ამიტომ, აქ სხვა განზომილებაა.

– როგორც საბრძოლო მოქმედებების უშუალო მონაწილე, რას ფიქრობ, როგორ შეიცვალა ომის ტაქტიკა 21-ე საუკუნეში?

– ჩემი აზრით, ყველაფერი გადასაწერია, დოქტრინები, რითაც ვსწავლობდით. შეიარაღებულ ძალებში ვიყავი 2013-დან 2017 წლამდე და ჩვენი დოქტრინები პირდაპირ თანხმობაშია NATO-ს დოქტრინებთან. მაგრამ დრონებზე არ არსებობდა არანაირი დოქტრინა, რადგან არავის ჰქონდა. შეიძლება რომელიმე სადაზვერვო ჯგუფს ჰქონოდა ერთი ცალი და ახლა ყველას ჯიბეშია დრონი. მთლიანი დინამიკა შეცვალა.

ისეთი რაღაცები, როგორიცაა ოცეულის მანევრი, ფარული გადაადგილება, შემორტყმა, უკვე შეუძლებელი ხდება, რადგან ნებისმიერ მანევრს იწყებ კონტაქტში, იმიტომ, რომ დრონი გხედავს და უკვე არაპირდაპირ ცეცხლს იღებ, სანამ შენს ხაზზე გაშლას მოასწრებ. შესაბამისად, ჩემი აზრით, უფრო მეტი ყურადღება უნდა დაეთმოს ღამის ოპერაციებს, რადგან მეტ-ნაკლებად უფრო შეიძლება ინფილტრაცია და ასევე კომბინირებულ ოპერაციებს. ამერიკელები არიან მაგის ექსპერტები.

სასწრაფოდ უნდა მოხდეს ამ თანამედროვე ტექნოლოგიების ასიმილაცია და შეთავსება გენერალურ სამხედრო სტრატეგიასთან. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ყველას დაემართება ის, რაც რუსეთს ომის პირველ წელს დაემართა, როცა კოლოსალური დანაკარგები ჰქონდა მარტო იმიტომ, რომ ეგონათ, ტალღა-ტალღაზე ხალხის გაშვებით რაღაცას მოახერხებდნენ, როცა მეორე მხარეს 4 ტყვიამფრქვევია და 10 წუთით ადრე იგებენ, რომ მოდიხარ. ორი ღერის მოწევას ასწრებენ და გელოდებიან. მოულოდნელობის ეფექტი საერთოდ დაკარგულია.

– ბოლო 2 წელში საბრძოლო მოქმედებების დროს თითქმის უიმედო სიტუაციაში თუ ჩავარდნილხარ, როცა სიკვდილთან ახლოს იყავი? ყველაზე მეტად რა ეპიზოდი დაგამახსოვრდა ფრონტიდან?

– ბევრი მსგავსი შემთხვევა იყო. ყველა გასვლა კამათლის გაგორებაა იმიტომ, რომ ტექნოლოგიები იმდენად წინაა, რომ შეიძლება სუპერ სამხედრო იყო, ნეივი სილი, მაგრამ არტილერიას სულ არ ადარდებს რამდენი გაქვს ნავარჯიშები და შტანგას რამდენჯერ წევ. სად რა გავარდება და სად რა მოგხვდება, მაგაზე გარანტია არასდროს გაქვს.

მაგალითად, ბახმუტში რუსულმა ტანკმა ჩამმარხა შენობაში. გამოვიდა პოზიციაზე, 18 გასროლა გააკეთა და მთელი შენობა დამაშალა ზედ, ხერხემალში ჩამიტოვა შრაპნელი. ძლივს გამოვთხარეთ იქიდან, თხუნელებივით, გამოვედით ცოცხლები ყველა, რაც ყველაზე სასწაულია. ეგეთი ხდება ძალიან ხშირად. ეს იმიტომ დამამახსოვრდა, რომ ამ შემთხვევაში, მე აღარ ამცდა. უამრავი ეგეთი შემთხვევა იყო. ერთხელ უკრაინულმა ტანკმა გვესროლა შემთხვევით. მოულოდნელად. რა მოხდა არ ვიცი, მაგრამ ჩაგვმარხა მაგანაც შენობაში.

ყოფილა შემთხვევებიც, როცა ორმხრივ ცეცხლში მოვყოლივართ. ერთმანეთში კონტაქტი ჰქონდათ რუსებს და უკრაინელებს და ჩვენ მოვყევით შუაში, როცა ჩვენი ოპერაციიდან გამოვდიოდით. ორივეს მტერი ვეგონეთ და ცოტა ხანი ასე ველოდებოდით, როდის გაუთავდებოდათ ტყვიები. რაციაზე რომ გახვიდე, გიპოვიან და ორივე დაგიშვებს. ცალკე ფენომენია, ამ რაციაზე ჩვენი დამტვრეული რუსული რომ ისმის.

ბევრი კარგი რაღაცაც იყო, ისევ მოშჩუნს რომ დავუბრუნდე, სამი დღის განმავლობაში, პირველი სამი დღე საჭმელი, ფაქტობრივად, არ გვქონდა და ერთ-ერთმა ამერიკელმა შენობაში უბრალოდ კარადები დახსნა და მაკარონი იპოვა. შუა დაბომბვაში კოცონი დაანთო შენობაში და მაკარონი მოხარშა თავისი ტომატის სოუსით. ერთდროულად ეგეთი საზიზღარი და ეგეთი გემრიელი არაფერი მიჭამია ცხოვრებაში. მეოთხე დღეს კიდე, ერთი უკრაინელი ოფიცერი გვყავდა, რომელმაც… ამ დროს კიევში ჩაკეტილი იყო ყველაფერი, სული არ ჭაჭანებდა. ზომბების კინოებში როგორცაა, არაფერი მოძრაობდა, სრული სიწყნარე იყო. ვინც გაიხიზნა, გაიხიზნა. გარეთ თუ გამოხვიდოდი, პოლიცია გესროდა პირდაპირ. საშინელება ხდებოდა. და ტიპმა, თავისი ძმაკაცი თუ ბიძაშვილი გამოათრია სახლიდან. პიცერია ჰქონია ამ ტიპს და პიცები გამოაცხობინა და მოგვიტანა ტყეში. ჩვეულებრივი გიჟი, Honda Civiv-ით იყო მოსული ფრონტის ხაზზე, პიცები მოგვიტანა. ასობით კინოა გადასაღები აქაურობაზე, თითო პერსონაჟზე. ძალიან ბევრი საინტერესო რაღაცები ხდება.

– რამდენიმე დღის წინ რუსეთში აზოვსტალის ერთ-ერთ მცველს, ქართველ მოხალისეს, მამუკა გაწერელიას სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს. რას ფიქრობ ამ ამბავზე, როგორც ადამიანი, რომელიც რუსეთის მიერ ძებნილად არის გამოცხადებული? კრემლი სხვა ქართველი მოხალისეების დაშინებას ხომ არ ცდილობს ასე?

– კი. იგივე მიზეზი აქვს ცოტა ხნის წინ ესპანეთში რუსი პილოტის მკვლელობასაც. იდეა არის, რომ ყველგან მოგწვდებით - ФСБ-ს ამ მესიჯის გაგზავნა უნდა. მე მგონი, მე ვიყავი პირველი, ვინც გაასამართლეს და 20 წელი აქვს მისჯილი რუსულ ციხეში. არც ვაპირებდი ტურისტულად წასვლას სანქტ-პეტერბურგში. რუსეთში თუ წავალ, ალბათ აქედან წავალ, ბელგოროდის გავლით.

აზრი ეს არის, რომ იციან ვინ ხარ და თუ უნდათ, მოგწვდებიან. ამიტომაც ვერ დავბრუნდები საქართველოში, სანამ მანდ რაღაც ფუნდამენტური ცვლილებები არ მოხდება, რადგან ბოლოს როცა ვიყავი ჩამოსული, დაჭრის შემდეგ, მაგ დროს თავს ბევრად უფრო უსაფრთხოდ ბახმუტში ვგრძნობდი, ვიდრე თბილისში.

ამ ადამიანის შემთხვევაც იგივეა. სამაგალითოდ დასჯა უნდათ ადამიანების. კრიმინალად ასამართლებენ და არა როგორც ჯარისკაცს, როგორც სამხედრო ტყვეს, რომელიც იცვლება. უცხოელებზე აქვთ განსაკუთრებული გართულება, აღგვიქვამენ "ნაიომნიკებად" (რედ. დაქირავებულებად) და გვასამართლებენ როგორც კრიმინალებს. ამიტომაც, ყოველთვის მაქვს ჩემთვის ერთი ყუმბარა გადანახული, რა იცი რა ხდება. შანსი არაა, ამათ ცოცხალი ამიყვანონ, რადგან წაკითხული მაქვს საინტერესო სტატიები, რაც ჩემზე დაწერილი აქვთ. არ ვაპირებ, რომ სადმე მძევლად გამომიყენონ რუსებმა.

– როგორც ვიცი, ახლა დაზვერვის მთავარი სამმართველოს ერთ-ერთ დანაყოფში მსახურობ. რა გზა გაიარე აქამდე? რისი თქმა შეგიძლია შენს დანაყოფზე?

– თავიდანვე აქ ვიყავი, პირველივე დღიდან, უბრალოდ, ოპერატიული უსაფრთხოებიდან გამომდინარე, ГУР-ზე (რედ. დაზვერვის მთავარი სამმართველო) ბევრს ვერ ვილაპარაკებ. სპეციფიკური დეპარტამენტია, ძალიან კარგად ორგანიზებული, ძალიან კარგი მეთაური გვყავს, პროფესიონალი. რასაც ხედავთ, იქნება ქერჩის ხიდის აფეთქება, თუ რუსული ხომალდის ჩაძირვა, ან თუნდაც მხარეების გამცვლელებთან ურთიერთობა და გადმობირება, რომ ტანკი ჩააბარონ, ყველაფერზე მუშაობს ГУР-ი. ნებისმიერი რაღაცების გამოვლენა, მაგალითად ინფორმატორების, ამაზეც ГУР-ი მუშაობს. გადაჭერებიც - ახლა კინო გამოუშვეს, 100 საათი - რუსი ჯარისკაცების სატელეფონო საუბრები ოჯახებთან, გადაჭერილები, რომლებშიც ამბობენ, როგორ მოაჭრეს ვიღაცებს თავი, როგორ გააუპატიურეს ვიღაც და ა.შ. ჩემი აზრით, ამ დეპარტამენტისგან ძალიან ბევრის სწავლა შეიძლება, რადგან, სამომავლოდ, მსგავსი სტრუქტურის შექმნა საქართველოში ჩვენი რეგიონული უსაფრთხოებისთვის აუცილებელი იქნება.

– პირადი გამოცდილებით, რას ფიქრობ, ბოლო წელში რუსებმა როგორ შეცვალეს საკუთარი ტაქტიკა? ისწავლეს შეცდომები, რომლებსაც თავდაპირველად უშვებდნენ?

– 2022-ში რუსულმა არმიამ ძალიან ცუდი შედეგები დადო. კარგი დანაყოფები რაც ჰყავდათ, შეაკლეს, შედარებით კარგად გაწვრთნილი დანაყოფები - ВДВ, სპეცრაზმები და ა.შ. რატომღაც კიევსა და სევეროდონეცკს შეაკლეს. მას შემდეგ ნელ-ნელა დაიწყეს ფიქრი, რომ ეს საბჭოთა სტრატეგია, "ზა როდინუ, ზა სტალინა", ეგრე აღარ მუშაობს და დაიწყეს ფიქრი. მიხვდნენ, რომ უკრაინის მხარეს გადამწყვეტი იყო ტექნოლოგიური უპირატესობა და ბევრად უფრო მცირე ზომის ქვედანაყოფებს შეეძლოთ მათი რიცხობრივი უპირატესობის განადგურება ტექნოლოგიისა და უკეთესი მომზადების ხარჯზე.

დღეს სიტუაცია შემდეგნაირად შეიცვალა. სტატიკურია. ყველაფერი გაყინულია, გადასულია გამოფიტვაზე, რადგან დასავლეთმა ფეხი იმდენად ითრია 2 წელი და ნელ-ნელა წვეთ-წვეთად აწვდიდა უკრაინას, რაც იყო საჭირო, რომ სამხრეთში, მაგალითად, ისე არიან ჩამჯდარი, რომ ვერ წარმომიდგენია მაგისი გარღვევა ჩემს სიცოცხლეში, ალბათ ვერ მოვესწრები. დაგჭირდება აშშ-ს შეიარაღებული ძალები, თავისი ყველაფრით რომ გაარღვიონ ხუთზოლიანი თავდაცვა. აღმოსავლეთში სიტუაცია ნაკლებად მძიმეა, მეტი რაღაცის გაკეთება შეიძლება.

რუსებმა მოახერხეს თავისი არქაული ტექნიკის მოდერნიზაცია. გაიგეს დრონების ფასი და დღეს უკვე უამრავ დრონს აწარმოებენ რუსეთში. ყველანაირ შავ ხვრელს იყენებენ, რომ სანქციები აირიდონ, მათ შორის, ნომერ პირველი საქართველოა, რაც არ უნდა თქვან პარლამენტში, ნომერ პირველი ხვრელი საქართველოა, რომლიდანაც შედის მიკროჩიპები და რაც პატარაა, რისი ჯიბეში ჩადებაც შეიძლება. პირდაპირი ფრენებია მოსკოვში თბილისიდან. რაც დიდია, გადის ცენტრალურ აზიაში და შემდეგ იქიდან გადის რუსეთში. ამაზე, სამწუხაროდ, ასე მგონია, რომ ისევ ჩვენს თაობას მოეთხოვება პასუხი.

შესაბამისად, ომის დაწყებასთან შედარებით, რუსეთში იარაღის გაშმაგებული წარმოება მიმდინარეობს, იქნება ეს საბრძოლო მანქანები, ტანკები, თუ დრონები. აწარმოებენ ყველაფერს. ყიდულობენ რაკეტებს ირანისგან, ჭურვებს ჩრდილოეთ კორეისგან და ინარჩუნებენ ბრძოლისუნარიანობას.

შესაბამისად, რაღაც ევოლუცია განიცადეს იმ მხრივ, რომ მიხვდნენ, ტალღებად ხალხის გაშვება არ მუშაობს და უკვე დაიწყეს დრონების გამოყენება, სიღრმისეული შეტევები, რომ აქტიური მობილური რეზერვები მოშალონ და შემდეგ მიიტანონ შეტევა. მაგრამ, ძირითადად, სხედან და გელოდებიან, რომ შენ შეუტიო, სანგრებში ხორცი, ბიომასა ჰყავთ ჩაყრილი, რომელიც იმისთვისაა, რომ მიგიტყუოს თავდასასხმელად. თავისივე სანგრები აქვს არტილერიას მონიშნული. როცა დაინახავენ, რომ დაკარგავენ, თვითონვე ბომბავენ. ან რამდენიმე შემთხვევა გვაქვს ნანახი, როცა სანგრები წინასწარ აქვთ დანაღმული. ტიპები თავისივე დანაღმულ სანგრებში ჰყავთ და როცა უკრაინელები დაიკავებენ, ამ სანგრებს აფეთქებენ. ასეთ ურდოსთან გვიწევს ომი.

– დაბოლოს, რას ფიქრობ, რა სჭირდებათ უკრაინის შეიარაღებულ ძალებს ფრონტზე ყველაზე მეტად ამჟამად? შენი აზრით, როგორ განვითარდება მოვლენები მომდევნო თვეებში? ხედავ ომის დასასრულს ახლო მომავალში?

– ყველაზე მეტად, პირველ რიგში, უკრაინას სჭირდება საჰაერო ძალები, მეორე - გრძელ მანძილზე მოქმედი არტილერია, იქნება ეს ბალისტიკური არტილერია, თუ სხვა, არ აქვს მნიშვნელობა, 300-600 კმ.-ზე მოქმედი რაცაა. წარმატებული შეტევებისთვის გვჭირდება მათი მობილური რეზერვის მოშლა, რათა ჩვენი იერიში ვერ დააბალანსონ. ამას სჭირდება ავიაცია. ახლა ვნახავთ F-16-ები როგორ იმუშავებენ. იმედი მაქვს, შემეძლება JDAM-ების გამოძახება, როგორც წესი, ეს ჩემი საქმე არის ხოლმე. წესით, რაღაც შედეგები იქნება.

ჯერ აქ ძალიან ცივა. ასეთი სიცივე საერთოდ არ წარმომედგინა. მარტი-აპრილი-მაისიდან, ჩემი აზრით, ორივე მხრიდან დაიწყება ძალიან აქტიური ღონისძიებები და სამწუხაროდ ძალიან დიდი დანაკარგები იქნება. გეოპოლიტიკური სიტუაციიდან გამომდინარე, დრო ჩვენს სასარგებლოდ აღარ მუშაობს. ამიტომ შეიცვალა მეთაურობა და მოიყვანეს ისეთი მეთაური, რომელიც, ასე ვთქვათ, შედარებით უფრო მიმწოლია. ვნახავთ რა მოხდება. მე მერჩივნა ბუდანოვი აერჩიათ, რადგან ვიცი, ყირიმში პარაშუტით გადამაგდებდა, მაგრამ ჯერ, ეს აშკარად არ მეღირსება. მაგის გარდა ყველაფერი მოვასწარი, ჯერ მხოლოდ პარაშუტით არ გადმოვმხტარვარ. მაგის დროც მოვა აუცილებლად.

[დასრულებას] უახლოეს მომავალში არ ველოდები. ეს ომი გაგრძელდება წლები. რა ინტენსივობით გაგრძელდება, ეგ ცალკე კითხვაა. მაგალითად, 2025-ში შეიძლება ისე გაიყინოს, როგორც 2014 წლიდან იყო გაყინული. შეტაკებები სულ იქნება საზღვარზე, პატარა წაწევ-წამოწევები, მაგრამ კოლოსალური ომი აღარ იქნება. რეალურად, ეს არის, რაც რუსეთს უნდა, რომ გაყინოს, მოძლიერდეს და 10 წელში თავიდან დაიწყოს. შეიძლება, თუ დასავლეთმა რუსეთს ამის საშუალება არ მისცა და გააგრძელა უკრაინის დახმარება, გაგრძელდეს აქტიური ომი, მრავალი წლის განმავლობაში. ევროპაში ეს ყველაფერი უკვე დათვლილია, დარწმუნებული ვარ, ჩემზე ჭკვიანი ხალხი ფიქრობს ამაზე.

მაგრამ, ახლა რასაც ვუყურებ, სულ ამერიკამ რომ თქვას, აღარ მაინტერესებსო და დახმარების ხაზი დაკეტოს, ვინმეს ჰგონია, რომ ქუდს დავიხურავთ და სახლში წავალთ? სხვა რა გზა მრჩება? რაც მაქვს, იმით ვიომებ, სანამ ტყვია მექნება, ვიომებ. ტყვია თუ აღარ მექნება, ცული სულ თან მაქვს, ცულით ვიომებ. სხვა ვარიანტი ხომ არ გვაქვს. ან უნდა ვიბრძოლოთ, ან მონობაში ამოგვხდეს სული, ან გაგვანადგურონ. სხვა ვარიანტი არ არის. ასე რომ, ვინმეს არ ეგონოს, რომ სადღაც მთავრობა თუ შეიცვლება, რუსეთი ომს მოიგებს. არა, რუსეთი ამ ომს ვერ მოიგებს. გამორიცხულია. პირიქით, იმდენ დანაკარგს მიიღებს, ისეთ ეკონომიკურ წნეხს მიიღებს, რომ საბოლოო ჯამში შიგნიდან აფეთქდება და შიგნიდან ჩამოიშლება, როგორც რუსეთში მუდამ ხდებოდა