მხატვარი პიკასოს კონკურსში გამარჯვებულ ვაზას გვიჩვენებს. ის შამოტისგან – ანუ ცეცხლგამძლე აგურის მასალისგანაა შექმნილი. როგორც წესი, ეს მასალა მძიმე და უხეშია, მაგრამ ოთარ ვეფხვაძე მისგან ყოველთვის ფაიფურივით თხელ და მსუბუქ ნამუშევრებს ქმნის. როგორც თავად ამბობს, ყველაზე მეტად კერამიკის და ფოლადის კომბინაციების კეთება მოსწონს – „ყველა მასალა მიყვარს, რაც ცეცხლთანაა დაკავშირებული”. საკმარისია მის სახელოსნოში მიმოიხედო და ამაში მაშინვე რწმუნდები.
„ეს არის კრისტალური ჭიქური კერამიკა, – ამბობს ცისფერ და მსუბუქ ფინჯანზე, – და ტექნოლოგიურად საკმაოდ რთული მისაღებია. 
ამ უცნაური კერამიკული ნივთების ფერები პასტელურია, ერთმანეთში ირევა არქაული, მითოლოგიური, ეტრუსკული კულტურების განწყობა და ფრესკების ესთეტიკა. დეკორატიულ ორნამენტად ხშირად უძველეს ლურსმულ და ქართულ დამწერლობებს და, თქვენ წარმოიდგინეთ, კერამიკაზე ამოტვიფრულ „ვეფხისტყაოსნის” ტექსტებსაც კი იყენებს. ყოველივე ეს კი ღუმელში გამოწვის შემდეგ ორიგინალურ დეკორად იქვცევა. საბოლოო ჯამში, ვიღებთ თანამედროვე კერამიკას, რომელიც მსოფლიოს მრავალ საგამოფენო სივრცესა და კერძო კოლექციებში ხვდება: ნიუ იორკის გალერეაში Express avant-Garde, კერამიკის გამოფენებზე ესენსა და ჰატინგენში (გერმანია), ფაენაცას კერამიკის საერთაშორისო გამოფენაზე იტალიაში, ჩიკაგოს საერთაშორისო გამოფენაზე, ბენტონ ჰარბორის Glass Gallery-ში...
„სხვათა შორის, ჩიკაგოში მინის ტექნოლოგიასაც გავეცანით მე და ია (მხატვარი ია გიგოშვილი, მისი მეუღლე). კარგი იქნება, თუ მხატვრული მინის წარმოება საქართველოში – ვაზისა და ღვინის ქვეყანაშიც დაინერგება. საერთოდ ვფიქრობ, რომ კერამიკის დარგს 
დღეს თბილისის კაფეებისა და პატარა სასტუმროების ინტერიერებშიც აღმოაჩენთ ოთარ ვეფხვაძის მიერ შექმნილ დიზაინს. საბოლოოდ, მისი ინტერესები ფოტოგრაფიაში, ფერწერაში, დიზაინში და კერამიკის პროფესიული ცოდნა ერთმანეთს გადაეჯაჭვა და ვეფხვაძის ორიგინალურ ხელწერაში შერეული სახით იჩინა თავი. თუმცა თბილისში ამ ტიპის დეკორატიული ნამუშევრების მომხმარებელი რატომღაც ნაკლებადაა. შესაბამისად, ამ ჟანრს გალერეებიც იშვიათად უთმობენ სივრცეებს.
გამოფენა 15 მაისს იხსნება და ერთ თვეს გასტანს.
