ამას წინათ მე მოვისმინე კრიტიკა ჩემი წინა გამოსვლის, რომ 2003 წელში ჩარჩენილი ადამიანის გამოსვლა მოვისმინეთო. ქვეყანა, სამწუხაროდ, დააბრუნეს 2003 წელში. მინდა, გითხრათ, რომ ასევე ბევრი მოთხოვნა იყო, რატომ არ გამოვხატე მეტი ბოდიშის განცდა და მეტი სინანული.
უბრალოდ, სინანულისკენ კი არ მომიწოდებდნენ, არამედ, როგორც ამას აკეთებენ უზურპატორი ხელისუფლების წარმომადგენლები, როგორც სტალინი აწყობდა, ყველას აღიარებინებდნენ ბრალს და ყველას ხვრეტდნენ თავისივე საჯაროდ აღიარებული ბრალის საფუძველზე. იმ ხალხის მიმართ მე არანაირი სასინანულო არ მაქვს. რაც შეეხება დანარჩენ საზოგადოებას, რა თქმა უნდა, დანარჩენ საზოგადოებასთან მე ბევრი მაქვს სალაპარაკო, მთლიანად საზოგადოებაზე.
თქვენ იცით, რომ ჩემი საპრეზიდენტო ფიცი მე დავდე დავით აღმაშენებლის საფლავზე და დავით აღმაშენებლის გალობანი სინანულისანი ეს არის ზუსტად პიროვნული პასუხისმგებლობის, მმართველის პასუხისმგებლობის, მორალური კატეგორიების ერთმანეთთან შეწონვა, აწონვა და საზოგადოების წინაშე პასუხისგება და თვითრეფლექსია იმაზე, რა უნდა იყოს სხვანირად. გარწმუნებთ, ეს რეფლექსია მე მაქვს მთელი ეს წლები და ძალიან ბევრი მაქვს საფიქრალი, მაგრამ დავით აღმაშენებელს გალობანი სინანულისანი არ წარმოუთვამს თურქ-სელჩუკების ტყვეობაში და მათი სასამართლოს წინაშე. მე ახლა ვიმყოფები პუტინის ტყვეობაში, მეგობრებო. მე ახლა პირადი პატიმარი ვარ რუსული სისტემის და როდესაც ითხოვთ მეტ ბოდიშს და მეტ სინანულს, გთხოვთ, გაიგეთ, რომ ამ მდგომარეობაში ვარ.
