გიორგი თარგამაძე ახალი თაობის ქართველი პოლიტიკოსია. მისი ბიოგრაფია სავსეა წინააღმდეგობრივი მოვლენებით. ის ძირითადად ჟურნალისტიკასა და პოლიტიკაში მოღვაწეობდა.
ქრისტიან-დემოკრატების ლიდერის ჟურნალისტური კარიერა პირველ დამოუკიდებელ ტელეკომპანია იბერვიზიაში დაიწყო. შემდეგ იგი ბათუმში, ასლან აბაშიძის სამსახურში გადავიდა და წლების განმავლობაში სხვადასხვა თანამდებობაზე მუშაობდა. იყო პარტია აღორძინების ერთ-ერთი ლიდერი და აბაშიძის რეჟიმის ინტერესებს პარლამენტშიც იცავდა. აჭარის მმართველის პოლიტიკური კარიერის დაღმასვლის დაწყებისთანავე, თარგამაძემ ჟურნალისტიკაში გადაინაცვლა და ოლიგარქ ბადრი პატარკაციშვილის მიერ დაარსებულ ტელერადიოკომპანია იმედში განაგრძო მოღვაწეობა. ის რეიტინგული გადაცემის (დროება) ავტორი და წამყვანი გახლდათ. 2007-08 წლების მოვლენებისა და პატარკაციშვილის გეგმების გამჟღავნების შემდეგ, ისევ პოლიტიკას დაუბრუნდა და ქრისტიან-დემოკრატიული მოძრაობის ლიდერად მოგვევლინა. კრიტიკოსები მას ოპორტუნიზმში, სოციალურ პოპულიზმსა და რელიგიური თემებით მანიპულირებაში ადანაშაულებენ, საერთაშორისო ორგანიზაციების მიერ ჩატარებული საზოგადოებრივი აზრის კვლევების მიხედვით, მისი პარტია ქვეყნის მასშტაბით მეორე ადგილს იკავებს (IRI-ის მიხედვით – 11%).
თქვენი წინასაარჩევნო ლოზუნგი “დენი 10 თეთრად, გაზი – 5 თეთრად, წყალი – უფასოდ” – პოპულიზმად და უტოპიად არ გეჩვენებათ?
თითოეული რიცხვი დათვლილი იყო. უფასოდ ჩვენ არავის არაფერს ვპირდებოდით. უფასო წყალში ვგულისხმობდით თბილისის მოსახლეობისთვის გარკვეული ლიმიტის ფარგლებში წყლის მიწოდებას. დღევანდელი გათვლებით, თითოეული თბილისელი 800 ლიტრ წყალს ხარჯავს და ამ მონაცემის საფუძველზე ანგარიშდება ტარიფი. ეს ყურით მოთრეული რიცხვია. ტარიფი უნდა გადაანგარიშდეს.
ჩვენ ვამბობთ, რომ საქართველოში, რომელსაც აქვს ჰიდროელექტროენერგიის წარმოების ძალიან დიდი რესურსი და გამოიმუშავებს ერთ-ერთ ყველაზე იაფ ელექტროენერგიას, არ შეიძლება ელექტროენერგია 10-20-30%-ით უფრო ძვირი ღირდეს, ვიდრე სამეზობლოში. ამასვე მოწმობს ისიც, რომ საქართველოდან თურქეთში ექსპორტირებული ენერგიის ფასი უფრო იაფია, ვიდრე საქართველოს მოსახლეობა იხდის მიწოდებულ ენერგიაში. ანუ, ჩვენ ტარიფების სახელმწიფო სუბსიდირებაზე კი არა, ტარიფების ობიექტურ ნიშნულამდე დაყვანაზე ვსაუბრობთ.
მიგვაჩნია, რომ სოციალურად ყველაზე დაუცველ ნაწილს უნდა ჰქონდეს საშუალება მიიღოს ისეთი სასიცოცხლო მნიშვნელობის პროდუქტი, როგორიც დენი და წყალია. ამის რესურსი არსებობს, და სახელმწიფო არ იყენებს.
ქრისტიან-დემოკრატები თავისუფალი ფასწარმოქმნის მომხრენი ვართ. მაგრამ ასეთი რამ საქართველოში არ არსებობს. ამაზე ჩვენ გვეკამათება ის მთავრობა, რომელიც ახლა, როცა მე თქვენ გესაუბრებით, სოფლის მეურნეობის მინისტრის პირით ამბობს, რომ საკუთარ თავზე იღებს ხორცის ფასების რეგულირებას თბილისის სუპერმარკეტებში და ბაზრებში. სადაც მათ მკაცრი რეგულირება სჭირდებათ, აქტიურად ერევიან.
ქრისტიან-დემოკრატები მხარს ვუჭერთ თავისუფალი საბაზრო ეკონომიკის პრინციპებს. ქრისტიან-დემოკრატიული ეკონომიკური მოდელი, ეს არის სოციალური პასუხისმგებლობის საბაზრო ეკონომიკა, სადაც ხელისუფლება მინიმალურად ერევა ეკონომიკურ პროცესებში. სახელმწიფო ჩარევა უნდა შემოიფარგლოს ანტიმონოპოლიური რეგულირებით, იმისთვის, რომ არ გაჩნდეს ოლიგოპოლიები გნებავთ ფარმაცევტულ, გნებავთ საწვავის ბაზარზე, რომლებიც კორპორატიული გარიგებების მეშვეობით ახდენენ ფასების ხელოვნურ წარმოქმნას.
საერთაშორისო რესპუბლიკური ინსტიტუტის მიერ ახლახან ჩატარებული საზოგადოებრივი აზრის კვლევის მიხედვით, ოპოზიციურ პარტიებს შორის ქრისტიან-დემოკრატები ლიდერობენ. რა არის ამის მიზეზი – თქვენი საარჩევნო ლოზუნგები თუ რამე სხვა გარემოება?
ჩვენი რეიტინგის მოკრძალებული, მაგრამ სტაბილური ზრდა, მიღწევების გარდა, გამოწვეულია იმითაც, რომ მნიშვნელოვანი შეცდომები არ დაგვიშვია. თუმცა, მთავარი განმაპირობებელი მაინც ჩვენი სწორი სტრატეგიული კურსია. ჩვენ ზომიერი პოლიტიკური ძალა ვართ – კარგად ვიცნობთ იმ თამაშის წესებს, რომელიც ზოგადად პოლიტიკაში და კონკრეტულად ქართულ პოლიტიკაში დამკვიდრდა და ამ წესებით ვთამაშობთ.
რაც შეეხება იმას, თუ რატომ ვართ ჯერ კიდევ მეორე ადგილზე. სამწუხაროდ, საქართველოში ვერ მოხერხდა ზღვრის გავლება ხელისუფლებასა და მმართველ პარტიას შორის. სახელისუფლებო სტრუქტურებიდან მმართველი პარტია დისტანცირებული არ არის. მე ამას სააკაშვილის და მისი გუნდის მთავარ შეცდომად მივიჩნევ. სწორედ ამით აიხსნება ის, რომ ხელისუფლებას აქვს საზოგადოებრივი მხარდაჭერის ამხელა წილი და რომ ოპოზიციური ძალებისთვის ძალიან ვიწრო ნიშაა დარჩენილი.
რატომ ვლიდერობთ ოპოზიციურ პარტიებს შორის? – ყოველთვის უარს ვამბობდით მოკლევადიანი ეფექტის მიღწევაზე, ჩვენ გრძელვადიანი ამოცანები გვაქვს. ქართული ოპოზიციური სპექტრი ხშირად ხდება ხოლმე საკუთარი ოცნებების მსხვერპლი. კონსტანტინე გამსახურდიამ კარგად თქვა – როცა ოცნება ზღვარს გადადის, ქიმერა ხდებაო. სწორედ ამ ქიმერების ტყვეობაშია ხშირად ჩვენი ოპოზიცია და საზოგადოების გარკვეული ნაწილი. ქრისტიან-დემოკრატები ქიმერების ტყვეობაში არასდროს აღმოვჩენილვართ, ჩვენ გვქონდა არა მხოლოდ სურვილები, არამედ მიზნები და მიზნის მისაღწევი გზისთვის არ გადაგვიხვევია.
ჩვენი პოლიტიკური გადაწყვეტილებები ემყარება ევროპულ ქრისტიან-დემოკრატიულ პოლიტიკურ ფილოსოფიას. ჩვენ ცენტრისტები ვართ. ყოველთვის ისეთი პოზიცია გვიჭირავს, საიდანაც რადიკალური უკან დახევა არ გვიწევს. კონსტრუქტივიზმი არ არის ჩვენი პოზა. ეს არის გზა, რომლის საშუალებითაც ვცდილობთ კონკრეტულ შედეგებს მივაღწიოთ.
ამ კვლევამ კიდევ ერთი ნიშანდობლივი ტენდენცია აჩვენა, რომელიც საზოგადოებისთვის ცნობილი არ გამხდარა. ქრისტიან-დემოკრატების მხარდამჭერთა დიდი წილი 25-45 წლის ადამიანებზე მოდის – ეს ის ასაკობრივი ჯგუფია, რომელიც მეტი პასუხისმგებლობით ეკიდება საკუთარ მომავალს. ესენი ის ადამიანები არიან, რომლებიც თავად ქმნიან თავიანთ მომავალს და მხოლოდ ხელისუფლებას არ შეჰყურებენ ხელებში, შესაბამისად, ისინი განსაკუთრებული პასუხისმგებლობით ეკიდებიან მომავალს. ჩვენი პარტია ცდილობს საფუძველი ჩაუყაროს ახალ – მწარმოებელ საზოგადოებას და ჩაანაცვლოს პოსტსაბჭოური მომხმარებელი საზოგადოება.
რას მიიჩნევთ თქვენს მთავარ პოლიტიკურ მიღწევად?
პირველ რიგში იმას, რომ ქართული ოპოზიცია დღეს უფრო წინ წავიდა, ვიდრე თუნდაც ერთი წლის წინ. ამის კარგი მაგალითია, თუნდაც საარჩევნო რეფორმის საკითხებზე 8 პოლიტიკური ძალის თემატური თანამშრომლობა.
სწორედ ეს არის მთავარი მიღწევა – სტრატეგიის ერთგულება. ჩვენ არ დავუკარგეთ საზოგადოებას შანსი იმისა, რომ ამ ხელისუფლების ძლიერი ალტერნტივა შექმნილიყო.
ვიცე-პრეზიდენტ ბაიდენის ვიზიტისას ითქვა მნიშვნელოვანი ფრაზა – სტრატეგიული მოთმინება. ალბათ ის, რაც ყველაზე მეტად ესიმპათიურება დასავლეთს და განსაკუთრებით აშშ-ს, როდესაც აკვირდება პოლიტიკურ პროცესებს საქართველოში, არის სწორედ მოთმინების უნარი.
მოთმინება ჩვენთვის არ არის მეორეხარისხოვანი – მოთმინება ნიშნავს ბრძოლას, მოთმინება ნიშნავს პრინციპულობას, მაგრამ ეს არ ნიშნავს მოვლენებისათვის წინ გასწრებას. ჩვენ ვცდილობთ მოვლენები მოვამწიფოთ და მკვახე ნაყოფის მოწყვეტა არ ვცადოთ – რათა კბილები არ მოვკვეთოთ არა მხოლოდ ჩვენს თაობას, არამედ შემდეგ თაობებსაც.
2009 წლის თებერვალში მთელი ოპოზიციური სპექტრი, ჩვენ გარდა, შემდეგს ითხოვდა: გადადგეს მიხეილ სააკაშვილი, დაინიშნოს საპარლამენტო არჩევნები და გაუმჯობესდეს საარჩევნო გარემო. ჩვენ შევთავაზეთ ოპოზიციას, რომ ჩავერთვებოდით ამ პროცესში, თუ საკითხთა რიგითობას შემდეგნაირად შეაბრუნებდნენ: საარჩევნო გარემო, არჩევნები, რომელიც ავტომატურად ასახავდა იმ განწყობას, რაც ინფორმირებულ საზოგადოებას ექნებოდა. მაშინ ჩვენ ამის გამო მოღალატეები გვეძახეს და ხელისუფლების მოკავშირეობაში დაგვადანაშაულეს.
იგივე მოხდა მანამდეც, როდესაც პარლამენტში შესვლაზე უარი არ ვთქვით – მთელი მსოფლიოს მასშტაბით პოლიტიკური პარტიები და პოლიტიკოსები იბრძვიან იმისთვის, რომ პარლამენტში მოხვდნენ და თავიანთი მანდატი განახორციელონ. არ მინახავს ისეთი პოლიტიკური პარტია, რომელიც პარლამენტიდან ქუჩაში გადის. ქუჩა მართლაც არის ხელისუფლებაზე გავლენის მოხდენის ერთ-ერთი გზა, მაგრამ როცა გაქვს საპარლამენტო მანდატი, მონიჭებული შენივე ამომრჩევლისგან, მისი მიტოვება უპასუხისმგებლობა მგონია.
მეც და ბევრმა ჩემმა თანამემამულემ კარგად იცის, რა ხდება ხოლმე მაშინ, როდესაც პოლიტიკური პროცესი მხოლოდ ქუჩიდან იმართება – პოლიტიკური დაპირისპირება გადადის სამოქალაქო დაპირისპირებაში და მასში რუსეთის სახით გარე ძალა ერევა.
ჩვენ ის თაობა ვართ, რომელიც სამოქალაქო ომების პერიოდში გაიზარდა. მე ამ პროცესების გაშუქება მიწევდა. ზუსტად ვიცი, რომ არაფერი ღირს ქვეყანაში სამოქალაქო არეულობად და სისხლისღვრად. მეტსაც გეტყვით, მე იმ ადამიანებში იმ გზის ბოლომდე მიყვანის პოტენციალიც ვერ დავინახე.
საარჩევნო რეფორმა ახსენეთ. რა ეტაპზეა ეს პროცესი?
ადრე ხელისუფლებაც და ზოგიერთი საერთაშორისო ორგანიზაციაც გვსაყვედურობდა – რა გინდათ ვერ აყალიბებთო. ახლა ხელისუფლებამ გამოგვიცხადა – გამზადებული მოსაზრებებით რატომ მოდიხართო. ეს არასერიოზულობაა.
ჩვენ მზად ვართ კომპრომისისთვის. კომპრომისის გარეშე შედეგის მიღწევა შეუძლებლად მიგვაჩნია – შედეგი კი უნდა იყოს კონკურენტუნარიანი საარჩევნო გარემო.
პირადად ჩემთვის კი ყველაზე მნიშვნელოვანი ინფორმირებული ამომრჩეველია, შესაბამისად ერთ-ერთ მთავარ პრინციპად მიმაჩნია მედიასივრცის გაჯანსაღება. ამიტომ მედიაგამჭვირვალობის გაზრდის მიმართულებით გადადგმულ ნაბიჯებს პოზიტიურად ვაფასებთ.
თქვენი მთავარი პრეტენზია ხელისუფლებასთან?
ვარდების რევოლუციის შემდეგ მივიღეთ ეფექტიანი მთავრობა, რომელმაც მოაგვარა მთელი რიგი პრობლემებისა – მოქალაქეთა უსაფრთხოება გაუმჯობესებულია, აღარ არიან კანონიერი ქურდები და მათი ჩარევა ეკონომიკურ პროცესებში მინიმიზირებულია, გაუმჯობესდა ისეთი სერვისები, როგორიცაა სამოქალაქო რეესტრი და ა. შ. აღმოიფხვრა მასობრივი კორუფცია.
თუმცა ყველა ამ წარმატებასთან ჩვენ გვაქვს გარკვეული პრეტენზიები. როდესაც პოლიციის ეფექტურობაზე ვსაუბრობთ, ამავე დროს უნდა ვთქვათ, რომ სამართალდამცველი სისტემა კვლავ რჩება ყველაზე ცენტრალიზებულ სტრუქტურებად, რომელთა ფუნქციონირებამ კრიტიკულ სიტუაციებში შეიძლება საფრთხე შეუქმნას იგივე საზოგადოებას, რომლის უფლებების დასაცავადაც უნდა იყოს პოლიცია მოწოდებული.
საჭიროა დეცენტრალიზაცია – აქედან გამომდინარეობს ჩვენი აქტიურობა როგორც კონსტიტუციის, ისე თვითმმართველობის რეფორმის კუთხით.
კორუფციის აღმოფხვრაზე საუბრისასაც გვაქვს შენიშვნები – საბიუჯეტო ხარჯების განკარგვაზე კონტროლი მოშლილია – ამის მაგალითია წლევანდელი ბიუჯეტი და 2011 წლის ბიუჯეტის პროექტი. გაზრდილია პრეზიდენტის და მთავრობის სარეზერვო ფონდები, ხოლო მათზე რეალური საპარლამენტო კონტროლის ინსტრუმენტები არ არსებობს.
ხელისუფლების მთავარი პრობლემა, ის, რამაც ხელისუფლება თავად შეიძლება დაღუპოს, არის ძალაუფლების, ფინანსების, მედიარესურსის კონცენტრაცია ერთ ცენტრში. ამ დროს ცენტრი ისე მძიმდება, რომ თავს ვეღარ იკავებს. ამიტომ, მათ ადგილას მე ამ სადავეების ხელიდან გაშვებაზე ვიფიქრებდი და გადავანაწილებდი იმ საზოგადოებრივ ჯგუფებზე, რომლებიც ხელისუფლებასთან ერთად მოწოდებულნი არიან ზიდონ ეს სიმძიმე.
თუმცა ოპტიმისტურად განმაწყობს ის ფაქტი, რომ საქართველოს ხელისუფლებას ერთი თავისებურება ახასიათებს – მისი ქმედუნარიანობა არ არის დამოკიდებული მხოლოდ შიდა ლეგიტიმაციაზე, მისი ლეგიტიმაციის მნიშვნელოვან წყაროს წარმოადგენს დასავლეთი.
ამიტომ, როდესაც მეკითხებიან შესწევს თუ არა ოპოზიციას უნარი აიძულოს ხელისუფლება წავიდეს დათმობებზე, მე ყოველთვის ვითვალისწინებ იმას, რომ დასავლეთის სახით ქართულ ოპოზიციას ჰყავს პარტნიორი ამ მოლაპარაკებებში – აშშ და ევროკავშირი. ეს არის ის ლოგიკური გათვლა, რაც მე, გიორგი თარგამაძეს, ოპტიმიზმით აღმავსებს.
თუმცა არ ვიტყოდი, რომ დასავლეთი მხოლოდ ოპოზიციის მოკავშირეა, ის ყველას პარტნიორია, ხელისუფლების შიგნით თუ მის გარეთ, ვინც ქვეყნის დემოკრატიზაციაზე ფიქრობს.
შესაბამისად, მე მოკავშირეებს ვეძებ და ვხედავ არა მხოლოდ ოპოზიციაში, სამოქალაქო საზოგადოებასა და საერთაშორისო საზოგადოებაში, არამედ ხელისუფლებაშიც – ეს არის ქვეყნის მდგრადი განვითარებით დაინტერესებული ქართული ბიუროკრატია, რომელიც კარგად და პატიოსნად აკეთებს თავის საქმეს და სახელმწიფო სამსახურში საკუთარი თავის რეალიზაციის საშუალებას ხედავს.
შიდაპოლიტიკურ პროცესებზე საერთაშორისო ფაქტორების გავლენაზე ისაუბრეთ. კონკრეტულად რაში გამოიხატება საშინაო და საგარეო პოლიტიკას შორის კავშირი?
საქართველო დგას გზაჯვარედინზე. უნდა ავირჩიოთ საით წავიდეთ, დასავლური ყაიდის ლიბერალური დემოკრატიული სისტემის ჩამოყალიბებისკენ თუ აზიური დემოკრატიისკენ.
აზიური დემოკრატიის მაგალითია სინგაპური, რომელსაც პრეზიდენტი ძალიან ხშირად ახსენებს. ეჭვი მიჩნდება, რომ ის პარალელს მხოლოდ სინგაპურის ეკონომიკურ წარმატებასთან კი არ ავლებს, არამედ პოლიტიკურ მოწყობას და არადემოკრატიულ ტრადიციებსაც გულისხმობს.
სინგაპური არის ფორმალური დემოკრატიის მაგალითი, რომელთანაც დასავლეთი მშვენივრად ახერხებს ურთიერთობას, სადაც არის ეფექტიანი მთავრობა, რომელსაც შეუძლია მოაგვაროს სინგაპურის საზოგადოების ყველა პრობლემა, დაწყებული უსაფრთხოებით დამთავრებული მაღალი ეკონომიკური მაჩვენებლებით. მაგრამ ამ ქვეყანაში არ არის თავისუფალი საზოგადოება, არ არიან ძლიერი ოპოზიციური პარტიები, სამოქალაქო საზოგადოება ფაქტობრივად ვერ ფუნქციონირებს და 53 წელი ერთი პოლიტიკური პარტია არის ხელისუფლებაში.
ჩვენ, ქრისტიან-დემოკრატები დასავლურ ლიბერალურ დემოკრატიას ვემხრობით, დარწმუნებული ვარ ჩვენი საზოგადოების დიდი ნაწილიც ამავე აზრზეა. როცა ამაზე ვსაუბრობთ, ეს ჩვენს საგარეო არჩევანსაც უკავშირდება.
ევროატლანტიკური ინტეგრაცია, ქვეყნის უსაფრთხოების გარანტიების დასავლურ სივრცეში ძიება სწორი არჩევანია და ამ კუთხით ჩვენი შეხედულებები აბსოლუტურ შესაბამისობაშია საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობის ინტერესებთან. მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ჩვენი საგარეო პოლიტიკური მიზნების განხორციელება, პირდაპირ კავშირშია შიდა პოლიტიკურ მდგომარეობასთან.
ჩვენი პოზიცია მთლიანად ემთხვევა ხელისუფლების პოზიციას ქვეყნის საგარეო პოლიტიკურ ორიენტაციასთან დაკავშირებით, მაგრამ მიგვაჩნია, რომ ამ გზაზე სიარულს თვითონ ხელისუფლება უშლის ხანდახან ხელს.
ის, რომ აშშ ასეთი აქტიური იყო და ახლა სტრატეგიული პაუზა აქვს აღებული საქართველოსთან დაკავშირებით, ხომ არ არის განპირობებული იმით, რომ ის მარტო ვერაფერს გახდება რუსეთთან, თუ ერთიანი ევროპის მხარდაჭერა არ ექნა.
ე.წ. ძველი ევროპა და ახალი ევროპა ერთობ განსხვავებულ მიდგომებს გამოხატავს რუსეთის მიმართ. ძველი ევროპის სახელმწიფოები არასოდეს იტყვიან იმას, რომ საქართველოს მიმართ მათ დამოკიდებულებას განსაზღვრავს მათი რუსეთზე ენერგოდამოკიდებულება, ან მათი რომელიმე ლიდერის პირადი ინტერესები. ისინი ყოველთვის შეეცდებიან ობიექტური არგუმენტი მოძებნონ და ეს ყოველთვის შეიძლება იყოს ჩვენი ქვეყნის დემოკრატიული განვითარების დონე – რომ ჩვენ ვერ ვაკმაყოფილებთ ევროპულ დემოკრატიულ სტანდარტებს.
ასე რომ, ჩვენ ქვეყნის დემოკრატიულ განვითარებას და ამ კუთხით, როგორც ხელისუფლების, ისე ოპოზიციური პარტიების მხრიდან პასუხისმგებლობის გამოვლენას ვაიგივებთ ქვეყნის უსაფრთხოებასთან.
ჩვენი წარმატება დემოკრატიზაციის კუთხით, არგუმენტს გამოაცლის იმ სახელმწიფოებს, რომლებიც დღეს სწორედ ამ არგუმენტზე დაყრდნობით ახერხებენ სახის შენარჩუნებას რუსეთთან ლოიალური დამოკიდებულების გამართლებისას.
როგორც თქვით, სახელმწიფო მოწყობის დასავლურ მოდელს უჭერთ მხარს. ეს მოდელი ეკლესიისა და სახელმწიფოს გამიჯვნას გულისხმობს. მიგაჩნიათ თუ არა, რომ საქართველო უნდა იყოს სეკულარული სახელმწიფო?
ვთვლი, რომ ამ თვალსაზრისზე საქართველოს კონსტიტუცია ნათლად მეტყველებს. მე მხარს ვუჭერ კონკორდატს, მაგრამ უკმაყოფილო ვარ კონკორდატით ნაკისრი ვალდებულებების განხორციელების ტემპით.
მიმაჩნია, რომ საქართველო მხოლოდ იმ შემთხვევაში გახდება ძლიერი სახელმწიფო, თუ ის აღიდგენს ეკონომიკური, კულტურული, პოლიტიკური ცენტრის ფუნქციას. ეს კი რელიგიური შემწყნარებლობის გარეშე ვერ მიიღწევა. ამიტომ, შავრაზმული განწყობების წახალისება არის ქართული სახელმწიფოს მტრობა.
თუმცა, ჩვენთვის მიუღებელია ეკლესიისადმი ისეთი მიდგომა, როგორსაც საზოგადოების ზოგიერთი წევრები ავლენდნენ, საუბრობდნენ რა ეკლესიის შიგნით რეფორმის აუცილებლობაზე.
ეკლესია არ არის ის, რაც შეიძლება მიიღო ან არ მიიღო. ეკლესიაში ჩვეულებრივი ადამიანები მოღვაწეობენ. ჩვენს ეკლესიაში არავინ მიიჩნევა უცოდველად, მაგრამ საეკლესიო იერარქიის ჩამოყალიბებაში მხოლოდ ადამიანის ხელი არ ურევია, ეს უფლის მონაწილეობით შექმნილი ინსტიტუტია. შესაბამისად, მისდამი დამოკიდებულებაც უნდა იყოს ადეკვატური, განსაკუთრებით იმ ადამიანების მხრიდან, რომლებსაც არანაირი სარწმუნოებრივი ბმა არ აქვთ ეკლესიასთან.
მე ეკლესიაში ვხედავ რესურსს, რომელმაც ქართული საზოგადოება მონური მენტალიტეტისგან უნდა გაათავისუფლოს. ამიტომ ნუ გაგვაღიზიანებს რომელიმე საეკლესიო პირის ნეგატიური საქციელი, ისინიც ჩვენი საზოგადოების წევრები არიან. თუმცა ამასაც სიკეთით მითითება სჭირდება.
კვლავ საგარეო პოლიტიკას დავუბრუნდეთ. ოპოზიციური სპექტრის მნიშვნელოვანი ნაწილი საქართველოს თუ საკუთარ პოლიტიკურ მომავალს არა დასავლეთს, არამედ რუსეთს უკავშირებს. ერთმორწმუნე მეზობელთან თქვენ როგორი პოლიტიკის მომხრე ხართ?
მე კატეგორიულად ვემიჯნები იმ ჯგუფებს, რომლებიც საქართველოს პრორუსულ არჩევანს ემხრობიან. რის გამო უნდა შეიცვალო პარტნიორი და მეგობარი, რას მიაღწევ ამით?
ჩვენ გვაქვს დაკარგული ტერიტორიული მთლიანობა, გვაქვს არამდგრადი ეკონომიკური სიტუაცია, ჩვენ არ გვაქვს თავისუფალი საზოგადოება და კეთილდღეობა. დამისახელოს პროსურულმა ძალამ, რომლის გადამჭრელია ამ ამოცანებიდან რუსეთი, სულ რომ მუხლებით მიხოხდე მასთან. რუსეთს სტაბილურობის გარანტიები საკუთარი მოსახლეობისთვის ვერ შეუქმნია, ამ ქვეყანას თავისუფალი საზოგადოების შექმნის გზაზე მცირე ნაბიჯებიც კი არ გადაუდგამს, რუსეთი ვერ ახერხებს მოსახლეობის 90%-თვის მინიმალური სოციალური სტანდარტების შექმნას.
მე ამ ეტაპზე ვერ ვხედავ ვერც ერთ მიზეზს, რის გამოც რუსეთი შეიძლება იყოს ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორი, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ მე რუსეთს, როგორც მტერს, ისე ვუმზერდე. ჩვენ უნდა დავამყაროთ კონტაქტი რუსულ პოლიტიკურ ელიტასთან, რაც ამ ეტაპზე მკვეთრად შეზღუდულია – ან საერთოდ არ ველაპარაკებით, ან თუ ვინმე ესაუბრება – როგორც ვასალი ხელმწიფეს.
ჩვენ უნდა შევეცადოთ და გამოვნახოთ რუსეთთან საერთო ინტერესები და ეს შეიძლება იყოს ჩრდილოეთ კავკასია, სადაც ისლამმა ფუნდამენტალისტური სახე მიიღო და თანაბარ საფრთხეს უქმნის იმ სახელმწიფოს, რომლის ორგანიზმშიც ეს სიმსივნე იზრდება და ასევე ჩვენს ქვეყანას.
მნიშვნელოვანია, ახალმა რუსულმა ელიტამ შეიგნოს, რომ საქართველოსთან მტრობა კი არ არის მისი ტერიტორიული მთლიანობის შენარჩუნების გარანტი, არამედ – პარტნიორობა.
ამიტომ მიმაჩნია, რომ როგორც NATO-ს, ისე აშშ-ს ურთიერთობა რუსეთთან არის არა საფრთხე, არამედ შესაძლებლობა – ჩვენი გზავნილი დავიყვანოთ რუსეთის პოლიტიკურ ელიტამდე.
ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენასთან დაკავშირებით თუ გაქვთ თქვენეული გეგმა?
ეს ჩვენი პარტიის მთავარი თემაა, მე მჯერა, რომ საქართველო გაერთიანდება. მაგრამ საზოგადოება არ უნდა ვამყოფოთ ილუზიაში, თითქოს რომელიმე პოლიტიკურ ლიდერს გვეპყრას ჯადოსნური ჯოხი, რომლის საშუალებითაც გარკვეულ კონკრეტულ ვადაში შევძლებთ დასახულ მიზნამდე მისვლას. თავად სააკაშვილმაც ეს შეცდომა დაუშვა, ის თავისი დაპირების მძევალი გახდა.
ვფიქრობ, ქვეყნის განვითარების გრძელვადიანი სტრატეგიული გეგმა უნდა დავისახოთ და ქრისტიან-დემოკრატებისთვის ეს არის ქვეყნის გაერთიანება, და ასევე მოკლევადიანი ამოცანა, რომელიც გულისხმობს უსაფრთხოებისა და მშვიდობის შენარჩუნებას. ამ მხრივ მიმაჩნია, რომ გაცილებით მშვიდად შეიძლება ვიყოთ, ვიდრე წინა წლების განმავლობაში. ამ ეტაპზე მე ვერ ვხედავ ღია მასშტაბური სამხედრო აგრესიის წინაპირობას ჩვენი ქვეყნის წინააღმდეგ.
აშშ-ში მიემგზავრებით, რა შეხვედრებს გეგმავთ?
იმ სასიკეთო ტენდენციის გამო, რომელიც გამოიხატება როგორც ევროპაში, ისე ამერიკის კონტინენტზე მემარჯვენე ძალების ხელისუფლებაში მოსვლით, გვეძლევა საშუალება ეროვნული ინტერესების ლობირება მოვახდინოთ ჩვენი პარტიული ძალებით მათ მთავრობებში.
აშშ სტრატეგიული პარტნიორია, მას ვერავინ შეცვლის საქართველოსთვის უახლოესი ათწლეულების განმავლობაში – ეს კარგად უნდა გავიაზროთ. რუსეთი ჩვენი მეზობელია და მეზობელთან სასაუბრო ენა უნდა გამოვნახოთ, მაგრამ არა პარტნიორების ხარჯზე.
მიმაჩნია, რომ ჩვენი ქვეყნის ეროვნული ინტერესების განსახორციელებლად საუკეთესო პარტნიორი არის აშშ და ევროპა და ვფიქრობთ იმაზე, თუ ჩვენ რა შეიძლება შევთავაზოთ ჩვენს პარტნიორებს.
სწორედ ამიტომ, ჩვენ გვჭირდება ხშირი კომუნიკაცია აშშ-ის პოლიტიკურ ელიტასთან, არასამთავრობო სექტორთან. შესაბამისად, პერიოდულად ვმართავთ შეხვედრებს კონგრესში, სახელმწიფო დეპარტამენტში, პენტაგონში, ვხვდებით მკვლევრებს და ვცვლით ჩვენს ხედვებს.
ჩვენი მიზანია, რომ აშშ-ის პოლიტიკურ ისტებლიშმენტს დავანახოთ – საქართველო არ დგას ერთი ადამიანის პროდასავლურ კურსზე, საქართველოში ყალიბდება ძლიერი პოლიტიკური ძალა, რომელსაც ღირებულებითი ერთობა აკავშირებს დასავლეთთან და რომელსაც შეუძლია ამ ღირებულებებისთვის ბრძოლა.
კრიტიკოსები ხშირად უპრინციპობაში გადანაშაულებენ. თანამშრომლობდით ასლან აბაშიძესთან, შემდეგ ბადრი პატარკაციშვილთან. რა გაკავშირებდათ ამ ადამიანებთან?
მე მარტივი გზით არ მივლია, შეიძლება ვიღაცას ეს გზა წინააღმდეგობრივადაც მოეჩვენოს. ჩემი საქმიანობის დაწყება იბერვიზიას უკავშირდება, სწორედ აქედან წავედი მე ასლან აბაშიძესთან. ჩვენ მისი მართვის მეთოდების შეფასება რომ დავიწყოთ დღევანდელი გადმოსახედიდან – არასერიოზული იქნება.
იმ ვითარებაში, როდესაც ასლან აბაშიძე პოლიტიკურ ასპარეზზე გამოვიდა და იმ პერიოდში, როდესაც მე მას ჩემი პოლიტიკური საქმიანობა დავუკავშირე – ის პროგრესული, პოზიტიური მოვლენა იყო ქართულ პოლიტიკურ სივრცეში. მან მოახერხა რეგიონის იმდაგვარი დაცვა, რომელმაც უზრუნველყო მისი მოქალაქეების უსაფრთხოება, გარკვეული ეკონომიკური სტაბილურობის შენარჩუნება.
გავიხსენოთ ის დრო, როდესაც მთელი ჩვენი აკადემიური, კულტურული და სამეცნიერო ელიტა ბათუმის მეშვეობით ითქვამდა სულს. რომ აღარაფერი ვთქვათ ადამიანებზე, რომლებიც თბილისსა და სხვა რეგიონებში განხორციელებულ ფიზიკურ რეპრესიებს გაექცნენ და აჭარას შეაფარეს თავი. შეიმჩნეოდა გარკვეული ეკონომიკური წინსვლა.
შემდეგ სტაგნაცია დაიწყო და ჩვენი გზებიც გაიყო, რადგან ასლან აბაშიძემ და მისმა გარემოცვამ სტრატეგიულად არასწორი არჩევანი გააკეთეს. ქვეყანაში დგებოდა პერიოდი, როდესაც უფრო მეტი დემოკრატია უნდა შემოსულიყო მართვის სისტემაში და გახსნილი საზოგადოებისკენ უნდა გადაგვედგა ნაბიჯები, მაგრამ მან მოახდინა თვითიზოლაცია. ამან გამოუთხარა ასლან აბაშიძეს ძირი. აქედან დაიწყო მისი მარცხიც.
ვფიქრობ,რომ ასლან აბაშიძე წინააღმდეგობრივი ფიგურაა ქართულ პოლიტიკაში და ობიექტური ანალიზი მისი აქტივობებისა არ გაკეთებულა. ჩვენთან პოლიტიკური ლიდერების ან დემონიზაცია ხდება, ან გაკერპება.
ჩვენი მიდგომა იმით განსხვავდება, რომ ადამიანში არც ანგელოზს ვეძებთ და არც ეშმაკისეულს. ჩვენთვის ადამიანი ადამიანია, მისი დადებითი და უარყოფითი თვისებებით. და იმ შემთხვევაში, თუ შეცდომები გადაწონის მის დადებით პოტენციალს, ჩვენ შორის რჩება საუკეთესო ადამიანური ურთიერთობები, მაგრამ პოლიტიკური გზები იყოფა. ასე მოხდა ასლან აბაშიძის შემთხვევაშიც – მე აღორძინების მანდატი დავტოვე და გადავედი ტელეკომპანია იმედში.
იგივენაირად ვაანალიზებ ბადრი პატარკაციშვილსაც – მისმა ინვესტიციამ ტელერადიოკომპანია იმედში, პოზიტიური როლი შეასრულა, რადგან ის იქცა ფანჯარად დახურული საზოგადოებისთვის, მაშინ როდესაც მიმდინარეობდა ხელისუფლების კონცენტრაცია ერთი ადამიანის ხელში.
პოლიტიკაში ხელმეორედ ისევ ჟურნალისტიკიდან მოვედი და როგორც ჟურნალისტს, ძალიან მაღალი რეიტინგი მქონდა, ვიყავი ყველაზე პოპულარული გადაცემის ყველაზე პოპულარული ავტორი და წამყვანი. თუმცა ვიცოდი, რომ ამ რეიტინგს პოლიტიკაში ვერ შევინარჩუნებდი. ერთია, როდესაც გვერდიდან აფასებ მოვლენებს, როგორც ჟურნალისტი, მეორეა, როდესაც გადაწყვეტილებებს იღებ როგორც პოლიტიკოსი, რომელიც უშუალო გავლენას ახდენს საზოგადოებაზე.
