ბოიკოტმა ჩვენს დასავლელ პარტნიორებს, მინიმუმ, ის აჩვენა, რამდენად ღრმა არის პოლიტიკური კრიზისი ჩვენს ქვეყანაში და მათ ეს დაინახეს. მანამდე ოცნების განცხადებები იყო, რომ ქვეყანაში არანაირი კრიზისი არ არის, მაგრამ მათ დაინახეს, რომ იყო ეს კრიზისი და ამიტომაც იყო ამ პროცესში უმაღლესი ჩართულობა. მერე დაიდო დოკუმენტი, რომელშიც რაღაცები წერია და ჩვენს არასამთავრობო ორგანიზაციებს და დასავლელ პარტნიორებს სჯერათ, რომ ეს დოკუმენტი თუ შესრულდება, საქართველო გამოვა ამ კრიზისიდან. მე ბევრ პუნქტთან მიმართებით ძალიან სკეპტიკურად ვარ განწყობილი, მაგრამ, რადგან ასეთი რწმენა არსებობს, ჩემი აზრით, ახლა საერთო ამოცანა ისაა, რომ ქართული ოცნება ვაიძულოთ ამ პუნქტების შესრულება.
მე მგონია, რომ იმავე აზრზე ვარ, რაზეც მანამდე ვიყავი: ეს პარლამენტი დროებითი ფუნქციის შემსრულებელია ახლა. ჩვენი ყველას ამოცანაა, რომ ამ პუნქტების შესრულება ვაიძულოთ ქართულ ოცნებას და, საბოლოო ჯამში, მოამზადოს ქვეყანა, რომ როგორმე მივიდეთ ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებამდე, რომელშიც ცუდი ვერსიაა ჩადებული, მაგრამ ამას მაინც ექნება რეფერენდუმის ფორმა.
საბოლოო ჯამში ამ არჩევნებმა უნდა გადაწყვიტოს ლეგიტიმაციის საკითხი. მე მიშელის დოკუმენტს ხელს მოვაწერდი თუ არა, ამით ქართულ ოცნებას ლეგიტიმაცია არ ემატება
