გიორგი ნონიაშვილი

საქართველოსთვის უფრო "ახლოს" არის შორეული გეოგრაფიული წერტილები, ვიდრე ჩრდილოეთ კავკასია. პოლიტიკურ ურთიერთობებში, მანძილი მხოლოდ კილომეტრებით არ იზომება. ჩვენი ხალხის ცოდნაც და ინტერესიც უახლოესი სამეზობლოს მიმართ უკიდურესად მწირია. შესაძლოა, გულმოდგინეთ განვიხილოთ საფრანგეთში, აშშ-ში ან თუნდაც სკანდინავიაში მომხდარი ამბები, მაგრამ აქვე, ახლოს, ინგუშეთში რა პროცესები მიმდინარეობს, წარმოდგენა არ გვაქვს. ამასთან ერთად, ჩვენც და ხელისუფლებებსაც გვავიწყდება, რომ მოსკოვი ყოველთვის საქართველოს წინააღმდეგ ჩრდილოეთ-კავკასიას იყენებს. ასე მოხდა 2008 წელსაც. “აგვისტოს ომში” ჩვენს წინააღმდეგ ჩრდილო-კავკასიურმა ბატალიონმა "ვოსტოკმა" იომა.

რამდენიმე დღის წინ გუდაურში ცეცხლსასროლი იარაღით კაცი მოკლეს. ერთიც დაჭრეს. თუმცა, ეს მშრალი წინადადება არ გადმოსცემს ამბავს.

ომიდან 10 წლის შემდეგ  სამოქალაქო საფრთხე არსად წასულა. მეტწილად, ის საოკუპაციო ხაზისპირა ტერიტორიებზე მოსახლეობის ტერორით, პროპაგანდით და დეზინფორმაციით არის გამოხატული. რუსეთთან ურთიერთობების გადატვირთვის პოლიტიკამ ვერც ეს ყოველდღიურობა გააქრო და ვერც რუსეთის ინტერვენციის საფრთხე გამორიცხა. აქვე, ისიც უნდა ითქვას რომ უკრაინაში რუსული აგრესიის და მსოფლიო ეკონომიკური სანქციების შემდეგ, რუსული საინფორმაციო ველი გამორჩეულად გაჯერებულია ომის, დაპყრობის მუქარით. ეს "თითის დაქნევის" რიტორიკა კრემლმა საქართველოსთან მიმართებით რამდენიმე კვირის წინაც გამოიყენა და გაურკვეველი სარგებლის მომტანი ფორმატის ფარგლებში ("აბაშიძე-კარასინი") შესაძლო უსიამოვნო მოულოდნელობების შესახებ გაგვაფრთხილა.

ბებიაჩემმა გამომიცხადა, ამერიკელები მთვარეზე არ ყოფილან და ყველაფერი დადგმულიაო. ცივი კომპოტის მოწოდების შემდეგ კი აღშფოთებულმა მამცნო,  მაჩაბლის ქუჩისთვის ირანის ქუჩა დაურქმევიათო.