გულწრფელად ვიძახი, არავისთან არც ჩხუბი მინდა, არც არავის. ამდენი თვეა ლანძღვას ვისმენთ და არავისთან არაფერში შევსულვართ და სწორი მგონია რომ ეგრე ვიქცევით. თუ ვინმეს არ მოსწონს ეს ამბავი, ან არ ჯერა რომ სწორი გზა არის ეს და ერთობა არის გამოსავალი, თვითონ გააკეთონ. ეგეთი გამოთქმა არსებობს, თუ არ მოგწონს წიგნი, შენ დაწერე უკეთესი. მე დავინახო, რომ ვიღაცა უფრო სწორ რაღაცას აკეთებს, მე დავიჯერებ და გავყვები, დამახონ, რომ ვინმე აი ესე აკეთებს და ეს მუშაობს, უფრო ეფექტურია და დავინახო ეს არის სწორი გზა, შევეშვები ამ რაღაცას და გავყვები, მაგრამ როცა არავინ არაფერს აკეთებს, ანუ გაჩერებულია და მკვდარია ყველაფერი და მარტო იმით არიან დაკავებულები, რომ ილანძღებიან და ითათხებიან, კარგი, მაშინ..
ჩემი პოზიციაა, რომ კრიტიკა როდესაც არის, ცხადია ვუსმენ და ის კითხვები ჩვენც გვაქვს და ესეც არ არის, რომ გარედან გვესმის და ჩვენ არ გვიფიქრია, მართლა საღეჭი, საფიქრი და ბევრი რამე მოსაფიქრებელი, გადასაწყვეტია, მაგრამ მაგის მიღმა, როცა ხედავ, რომ პარაზიტირება უნდათ რაღაც პორცესზე... დგას და გამოგიქანებს, ტალახს გესვრის და მერე ლაპარაკობს რატო გესროლა ტალახი, მაგაზე რა უნდა ილაპარაკო, რა უნდა ახსნა.
