საღამოს ნიუსების ყურებისას პრეზიდენტი ერთ-ერთი საშუალო სკოლის ახალი, თანამედროვე კვების ობიექტის გახსნაზე ამბობს: ეს ყველაფერი შეუძლებელია, როცა პრეზიდენტი, მერია და პარლამენტი ერთმანეთს ჭამენ.
ვიფიქრე, რატომ, სხვაგან თუ შეიძლება, ჩვენ რა, „ზანგები” ვართ? ხშირად ხაზგასმით არ ვამბობთ, რომ აქ რაღაცები ისე არ არის, როგორც სხვა, „ნორმალურ” სახელმწიფოში? ჰოდა მართლაც, რატომ არ შეიძლება, მაგალითად :
1. პრეზიდენტი - სააკაშვილი
მერი - ალასანია
პარლამენტი - ბურჯანაძე
2. პრეზიდენტი - გაჩეჩილაძე
მერი - უგულავა
პარლამენტი - ნოღაიდელი
3. პრეზიდენტი - ნათელაშვილი
მერი - თარგამაძე
პარლამენტი - ძიძიგური
4. პრეზიდენტი - აი, ის მდიდარი რუსი კაცი როა, ქართულად რომ მეტყველებს და რუსულად რომ აზროვნებს, თავმოტვლეპილი, სახელი აღარ მახსოვს
მერი - ხერხეულიძე (ბათუმელი)
პარლამენტი - გრიგოლია
გეთანხმებით, მე-4 ვარიანტი ცოტა გადავაჭარბე, მაგრამ არც პირველი სამი და სხვა კიდევ მრავალი ვარიანტი იქნება უკეთესი.
სააკაშვილის მიერ თითქოს ალეგორულად გამოყენებული სიტყვა „ჭამენ” რეალობაში პირდაპირ მნიშვნელობას იძენს. ერთმანეთის ჭამა არ არის ის, რასაც წლებია პოლიტიკურ სცენაზე ვხედავ? პოლიტიკაში მოსვლისთანავე გასუქებაც ამის ნიშანია ჰოდა, ეტყობა, ჯერ კიდევ „ზანგები” ვართ.
ნეტა იმ დროს მომასწრო, როცა არჩევნებში დამარცხებული გამარჯვებულს ულოცავს და მომავალ არჩევნებში გამარჯვებით იმუქრება. საზოგადოება შობს პოლიტიკოსებს და პოლიტიკურ მიმდინარეობებს. მაშინ, როდესაც თვითონ საზოგადოებას არ აქვს ნათლად და მყარად გარკვეული ფასეულობები, რომლის გარშემოც ერთიანდება და ერთიანდება ყოველგვარი კითხვის გარეშე, პოლიტიკოსების უმრავლესობა მით უმეტეს ვერ გარკვეულა, „სადა ბანაობს”. მამული, მამულიო, ვითომ ურყევი ფასეულობააო და რა არის ეს მამული? ზოგისთვის მამული „ძველით-ახალი საბჭოთა კავშირია”, ზოგისთვის - ვაკე, ვიღაც თანამედროვე მსოფლიოს მიერ აღიარებულ საზღვრებში ხედავს სამშობლოს, სხვები - ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე. როდესაც ყველა რეალური პოლიტიკური ძალა თუნდაც ერთი საერთო კონცეფციის, „სამშობლოს” გარშემო გაერთიანდება, მაშინ შესაძლებელი გახდება სხვადასხვა პოლიტიკური კომბინაციებიც. ამ იდეისკენ მიმავალ გზას შეიძლება განსხვავებულად ხედავდე, მაგრამ მიზანი საერთო უნდა იყოს.
პრეზიდენტის სასახლეში მოსწავლეების მიღებაზე სააკაშვილმა „ჩასარეცხების” ცნობილი თემა გაიხსენა. როდესაც ეს ვთქვი, ბევრს კუდი აეწვა და დაიწყეს ჩხუბი. ვის გაუბედე, ვინ უნდა ჩარეცხო, როგორ უნდა ჩაგვრეცხოო? ეს ალეგორიულად ნათქვამი სიტყვა იყო და არავის ფიზიკურად ჩარეცხვას არ ვაპირებდითო. მანკიერი საბჭოთა მენტალობის ჩარეცხვას ვგულისხმობდიო.
სწორედ რომ! ეგ ურჯულობა მარტო კი არ უნდა ჩარეცხო, ჩარეცხვის შემდეგ დუსტი უნდა დააყარო, შემთხვევით კიდევ თავი არ წამოყოს. რა მნიშვნელობა აქვს, რა მანტიის ქვეშ იმალება ეს ჭირი. პატრიოტული, მართლმადიდებლური, მეცნიერული თუ „ინტელიგენტური” - ჩასარეცხია და ტარაკნის წამალიც აქვს ზემოდან მისაყრელი.
ჩასარეცხი რომ ბევრი დარჩა, ამაზე ბოლო დროს მართლმადიდებლობას ამოფარებული ფაშისტური მოძრაობების ამოყვინთვაც მეტყველებს. ასეთი მოძრაობის ერთ-ერთი აქტიური წევრი, სასულიერო პირი, ანაფორაში გამოწყობილი თეთრწვერა პოლიციის შენობასთან მისი მოძრაობის ხულიგანი წევრების გასათავისუფლებლად მივიდა. იჩხუბა, იხმაურა და როცა მიხვდა, რომ არაფერი გამოსდის, პოლიციელს დაჟინებით ეკითხებოდა: ეხლა შუშა რომ ჩავამტვრიო, ამაზე რამდენია სროკი? რამდენს შემტენით სროკს? ამ „სროკზე” გამახსენდა „პატრიარქი პლენშია”.
უტიფრად ნათელი და ცხადია ზოგჯერ ყველაფერი. „გულდათუთქული” პატრიოტები ბოლოს მოსკოვში აღმოჩნდებიან ხოლმე. ვეჭვობ, კიდევ ბევრს ვნახავ იქ გაქცეულს, ჩარეცხილს.
სანამ საზოგადოება არ გაერთიანდება ფასეულობების გარშემო, სულ ასეთი ველურობა იქნება. სანამ საზოგადოებაში კამათობენ იმაზე, ნოღაიდელ-ბურჯანაძის საქციელი მოღალატურია თუ არა, სანამ ინტელიგენტურ-ინტელექტუალურ პოზას ამოფარებულები სიტყვა „ჩასარეცხზე” შეიშმუშნებით, სანამ პოლიტიკურ-საზოგადოებრივი სანიტარიული ნორმები ყველასთვის საერთო არ გახდება, სულ ეს ამბავი იქნება.
ყველამ კარგად ვიცით, რომ ტუალეტში მოსაქმების შემდეგ უნდა ჩარეცხო და ხელებიც დაიბანო. თუ ესეც საკამათოა?
ვიფიქრე, რატომ, სხვაგან თუ შეიძლება, ჩვენ რა, „ზანგები” ვართ? ხშირად ხაზგასმით არ ვამბობთ, რომ აქ რაღაცები ისე არ არის, როგორც სხვა, „ნორმალურ” სახელმწიფოში? ჰოდა მართლაც, რატომ არ შეიძლება, მაგალითად :
1. პრეზიდენტი - სააკაშვილი
მერი - ალასანია
პარლამენტი - ბურჯანაძე
2. პრეზიდენტი - გაჩეჩილაძე
მერი - უგულავა
პარლამენტი - ნოღაიდელი
3. პრეზიდენტი - ნათელაშვილი
მერი - თარგამაძე
პარლამენტი - ძიძიგური
4. პრეზიდენტი - აი, ის მდიდარი რუსი კაცი როა, ქართულად რომ მეტყველებს და რუსულად რომ აზროვნებს, თავმოტვლეპილი, სახელი აღარ მახსოვს
მერი - ხერხეულიძე (ბათუმელი)
პარლამენტი - გრიგოლია
გეთანხმებით, მე-4 ვარიანტი ცოტა გადავაჭარბე, მაგრამ არც პირველი სამი და სხვა კიდევ მრავალი ვარიანტი იქნება უკეთესი.
სააკაშვილის მიერ თითქოს ალეგორულად გამოყენებული სიტყვა „ჭამენ” რეალობაში პირდაპირ მნიშვნელობას იძენს. ერთმანეთის ჭამა არ არის ის, რასაც წლებია პოლიტიკურ სცენაზე ვხედავ? პოლიტიკაში მოსვლისთანავე გასუქებაც ამის ნიშანია ჰოდა, ეტყობა, ჯერ კიდევ „ზანგები” ვართ.
ნეტა იმ დროს მომასწრო, როცა არჩევნებში დამარცხებული გამარჯვებულს ულოცავს და მომავალ არჩევნებში გამარჯვებით იმუქრება. საზოგადოება შობს პოლიტიკოსებს და პოლიტიკურ მიმდინარეობებს. მაშინ, როდესაც თვითონ საზოგადოებას არ აქვს ნათლად და მყარად გარკვეული ფასეულობები, რომლის გარშემოც ერთიანდება და ერთიანდება ყოველგვარი კითხვის გარეშე, პოლიტიკოსების უმრავლესობა მით უმეტეს ვერ გარკვეულა, „სადა ბანაობს”. მამული, მამულიო, ვითომ ურყევი ფასეულობააო და რა არის ეს მამული? ზოგისთვის მამული „ძველით-ახალი საბჭოთა კავშირია”, ზოგისთვის - ვაკე, ვიღაც თანამედროვე მსოფლიოს მიერ აღიარებულ საზღვრებში ხედავს სამშობლოს, სხვები - ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე. როდესაც ყველა რეალური პოლიტიკური ძალა თუნდაც ერთი საერთო კონცეფციის, „სამშობლოს” გარშემო გაერთიანდება, მაშინ შესაძლებელი გახდება სხვადასხვა პოლიტიკური კომბინაციებიც. ამ იდეისკენ მიმავალ გზას შეიძლება განსხვავებულად ხედავდე, მაგრამ მიზანი საერთო უნდა იყოს.
პრეზიდენტის სასახლეში მოსწავლეების მიღებაზე სააკაშვილმა „ჩასარეცხების” ცნობილი თემა გაიხსენა. როდესაც ეს ვთქვი, ბევრს კუდი აეწვა და დაიწყეს ჩხუბი. ვის გაუბედე, ვინ უნდა ჩარეცხო, როგორ უნდა ჩაგვრეცხოო? ეს ალეგორიულად ნათქვამი სიტყვა იყო და არავის ფიზიკურად ჩარეცხვას არ ვაპირებდითო. მანკიერი საბჭოთა მენტალობის ჩარეცხვას ვგულისხმობდიო.
სწორედ რომ! ეგ ურჯულობა მარტო კი არ უნდა ჩარეცხო, ჩარეცხვის შემდეგ დუსტი უნდა დააყარო, შემთხვევით კიდევ თავი არ წამოყოს. რა მნიშვნელობა აქვს, რა მანტიის ქვეშ იმალება ეს ჭირი. პატრიოტული, მართლმადიდებლური, მეცნიერული თუ „ინტელიგენტური” - ჩასარეცხია და ტარაკნის წამალიც აქვს ზემოდან მისაყრელი.
ჩასარეცხი რომ ბევრი დარჩა, ამაზე ბოლო დროს მართლმადიდებლობას ამოფარებული ფაშისტური მოძრაობების ამოყვინთვაც მეტყველებს. ასეთი მოძრაობის ერთ-ერთი აქტიური წევრი, სასულიერო პირი, ანაფორაში გამოწყობილი თეთრწვერა პოლიციის შენობასთან მისი მოძრაობის ხულიგანი წევრების გასათავისუფლებლად მივიდა. იჩხუბა, იხმაურა და როცა მიხვდა, რომ არაფერი გამოსდის, პოლიციელს დაჟინებით ეკითხებოდა: ეხლა შუშა რომ ჩავამტვრიო, ამაზე რამდენია სროკი? რამდენს შემტენით სროკს? ამ „სროკზე” გამახსენდა „პატრიარქი პლენშია”.
უტიფრად ნათელი და ცხადია ზოგჯერ ყველაფერი. „გულდათუთქული” პატრიოტები ბოლოს მოსკოვში აღმოჩნდებიან ხოლმე. ვეჭვობ, კიდევ ბევრს ვნახავ იქ გაქცეულს, ჩარეცხილს.
სანამ საზოგადოება არ გაერთიანდება ფასეულობების გარშემო, სულ ასეთი ველურობა იქნება. სანამ საზოგადოებაში კამათობენ იმაზე, ნოღაიდელ-ბურჯანაძის საქციელი მოღალატურია თუ არა, სანამ ინტელიგენტურ-ინტელექტუალურ პოზას ამოფარებულები სიტყვა „ჩასარეცხზე” შეიშმუშნებით, სანამ პოლიტიკურ-საზოგადოებრივი სანიტარიული ნორმები ყველასთვის საერთო არ გახდება, სულ ეს ამბავი იქნება.
ყველამ კარგად ვიცით, რომ ტუალეტში მოსაქმების შემდეგ უნდა ჩარეცხო და ხელებიც დაიბანო. თუ ესეც საკამათოა?