პეტრუსი ბორდოს ყველაზე მცირე და გამორჩეული სუბრეგიონიდან, პომროლიდანაა. აქ მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე ძვირფას ღვინოებს წურავენ. ამ ერთ ციცქნა მიწაზე წარმოუდგენლად მრავალფეროვანი ღვინოები დგება. ძირითადი ჯიში მერლოა, ხშირად ურევენ კაბერნე ფრანსაც.
Château Pétrus პომროლის ყველაზე სახელოვანი შატოა. მის განსაკუთრებულობას პირველ რიგში ნიადაგი ქმნის (პეტრუსის ვენახებს სულ რაღაც 11,5 ჰექტარი უკავია), რომელიც თავისი შემადგენლობის გამო ღამე ადვილად გრილდება. ეს მერლოს ჯიშს საშუალებას აძლევს დამწიფება გაუხანგრძლივდეს (იგი საადრეო ჯიშად ითვლება). ამის გამო, ღვინო უფრო მდიდარი დგება.
პეტრუსში ვაზის საშუალო ასაკი 50-55 წელია და 18 წლამდე ვაზიდან მოკრეფილი ყურძენი ღვინოში საერთოდ არ გამოიყენება. მოკრეფის გადაწყვეტილებას ბორდოს ტრადიციული „ანალიზის” შემდეგ იღებენ, წიპწების შემოწმებით. თუკი წიპწა ადვილად გაიკვნიტება და ნუშის გემო აქვს, ე.ი. რთველის დროა, თუ ცუდად გაიკვნიტება და მწარე გემოსია, ე.ი. ჯერ ადრეა. ძალზე აქტიურად იყენებენ ე.წ. მწვანე რთველს – მოსავლის ხელოვნურად შემცირებას, რათა დარჩენილმა მტევნებმა მეტი ის ნივთიერება მიიღონ, რომელიც უმთავრესია ღვინისთვის და შემდგომში მის ხასიათს აყალიბებს. მოსავალი მცირდება, სამაგიეროდ, ღვინის კონცენტრაცია იზრდება.
პეტრუსის უნიკალურობა არა მხოლოდ ნიადაგსა და კლიმატში, არამედ ტექნოლოგიაშიც მდგომარეობს. აქ ღვინოს კლერტის გამოცალკევებით წურავენ, რადგან იგი ღვინოს ბალახეულის უხეშ გემოს აძლევს. დაწურვის შემდეგ პირდაპირ ალკოჰოლური დუღილი, ფერმენტაცია იწყება, დღეში სამჯერ დარევით. ფერმენტაციის დასრულების შემდეგ კი, პოსტფერმენტაციული მაცერაციის დრო დგება, რომელიც გულისხმობს დუღილის შემდეგ ღვინის ჭაჭასთან დატოვებას, რათა გემო და ფერი საბოლოოდ დაიხვეწოს და ჭაჭიდან მეტი პიგმენტი და სხვა ნივთიერება გამოვიდეს.
მთლიანობაში დუღილი და პოსტფერმენტაციული მაცერაცია 2-3 კვირას გრძელდება. როცა მეღვინე ჟან კლოდ ბერუე შატოში მივიდა, მაცერაცია ბეტონისა და მუხის კასრებში ხდებოდა. თუმცა შემდეგ გაირკვა, რომ ბეტონს უკეთესი თერმული ინერტობა ჰქონდა და შატოს მესვეურებს ყურადღება მასზე შეუჩერებიათ. ვაშლმჟავა-რძემჟავული ფერმენტაცია ყოველ წელს ტარდება და ამას იმავე როფებში აკეთებენ, სადაც ღვინო ალკოჰოლურ ფერმენტაციას გადის.
ძირითადად ახალ კასრებს იყენებენ (70-80%), რაც სასმელს ვანილის და სხვა კეთილშობილ სურნელებს ანიჭებს და ღვინის გამოკვეთილ სტრუქტურას ჯერ კიდევ ახალგაზრდობაში ქმნის. კასრების დარჩენილი 20-30% ერთწლიანია. ეს იმიტომ, რომ ძლიერი მუხის ტონები აიცილონ თავიდან. კასრებში დავარგების ხანგრძლივობას ყოველთვიური დეგუსტაციით იგებენ. მუხაში ძირითადად 1-2 წელს აჩერებენ.
ცალკე თემაა ასამბლაჟი, როცა მერლოსგან დაწურულ ღვინოს კაბერნე ფრანსაც ურევენ, თუმცა ეს ყოველთვის როდი ხდება - მხოლოდ გარკვეულ, ე.წ. ყველაზე “მწიფე წლებში”, რათა ღვინოს მეტი ხასიათი მიეცეს (ფრანი სუნელების ტონებს მატებს ღვინოს). ასამბლაჟისას, კაბერნე ფრანს ყოველ წელს სხვადასხვა რაოდენობით ურევენ. სხვათა შორის, შატოს მფლობელი, კრისტიან მუექსი და მთავარი მეღვინე, ჟან კლოდ ბერუე ასამბლაჟის დასრულებისთანავე ივიწყებენ ზუსტ პროპორციებს. ყველამ კარგად იცის, რომ მომავალ წელს ეს პროპორცია არაფერში დასჭირდებათ იმიტომ, რომ ნებისმიერ შემთხვევაში სხვა შეხამება იქნება საჭირო, ანდა ფრანს საერთოდ არ გაურევენ.
