მართალია, ახლა უკვე ყველამ ვიცით კანის გამარჯვებულთა ვინაობა, მაგრამ არ დაგავიწყდეთ, რომ ამ წერილს კანიდან ვგზავნი. თან როდის? ჯერ კიდევ გაგანია საკონკურსო ჩვენებების დროს! ასე რომ, დაივიწყეთ შედეგები და ჩემთან ერთად უკან, კანში დაბრუნდით.
ვერ შევედი კენ ლოუჩის ფილმზე, რომელიც ფესტივალის დაწყებამდე რამდენიმე დღით ადრე ჩასვევს კონკურსში: “რეჟისორმა ძლივს მოასწრო ფილმის დამთავრებაო”. გაურკვეველი მიზეზების გამო პრემიერა ყველაზე პატარა დარბაზში გამართეს. ხომ გახსოვთ, რომ აქ ჟურნალისტები “ფერებად” ანუ კატეგორიებად ვართ დაყოფილი?! ელიტურმა “თეთრებმა” მედიდურად გადმოგვხედეს, დარბაზში ამაყად შევიდნენ და კარი ცხვირწინ მოგვიხურეს. განაწყენებულთა რიგში ატეხილი ქოთქოთი რომ აღარ დამთავრდა, ფესტივალის დირექციამ გადმოგვძახა: „დონტ უორი! დონტ! ხვალ მოგიხერხებთ რამესო”.
ჯერ ვფიქრობდი, რომ წლევანდელ კანში პლაჟზე ყოფნას არაფერი სჯობდა – ფესტივალი ხომ საკმაოდ უსუსური ფილმებით დაიწყო! ფრანგების საყვარელი მსახიობის მატიო ამალრიკის ფილმ “ტურნეს” ნახვის შემდეგ ქუჩაში გამოვედი და რიტორიკულად, ხმამაღლა ვეკითხებოდი საკუთარ თავს - რატომ?! რატომ ეჭეჭყებიან კინოკრიტიკოსები და მსახიობები რეჟისურაში?! რა დაუკარგავთ კამერის უკან?! არ ჯობდა, ამალრიკი მსახიობად დარჩენილიყო და თავისი ორი “სეზარის” ყურებით დამტკბარიყო?! ბერტრან ტავერნიე გამახსენდა, ფრანგული კინოს ვეტერანი! იცით, რა კარგი საქმე ქნა?! ისეთი ფილმი გადაიღო, რომ დილის სეანსზე მისულმა მაყურებელმა, გემრიელად და რბილად, დარბაზის სავარძლებში გააგრძელა ძილი.
კიდევ კარგი, ამინდი მაინც გვწყალობს. წამოწვები შენთვის ლაჟვარდოვან სანაპიროზე, მოუსმენ კარგ მუსიკას, გახედავ ბედნიერ ადამიანებს (ყოველ შემთხევაში, ასეთ შთაბეჭდილებას ტოვებენ) და ცოტა ხნით მაინც დაგავიწყდება, რომ... არსებობს, მაგალითად, ტაკეში კიტანო. კანში წარმოდგენილი მისი ფილმის - “ბრაზის” სეანსის დროს, სანამ გვერდით მჯდომმა არ მკითხა, ხომ კარგად ხართო, მანამდე ვერ მივხვდი, რომ ყურებიდან ხელები უნდა ჩამომეწია, ფეხები ძირს დამედო და თვალები გამეხილა. ისე, იაკუძაზე გადაღებული ამ მორიგი ჰორორ სთორის სინოპსისის დაწერა რომ შემოეთავაზებინა ვინმეს, სიამოვნებით დავწერდი მოკლედ და ლაკონიურად: დშ, დშ, ბახ, ბუხ, ტყლაშ! პლუს რჩევა: ფეისბუქის მაფია უორის წევრებო, ნახეთ! ნახეთ! ნახეთ! ნამდვილი მაფიური ამბები მხოლოდ კიტანოსთან! და თან სასაცილო ადგილებით!
რატომ დავიწყე კიტანოთი?
მაიკ ლი - “კიდევ ერთი წელი”. “უდავო ფავორიტი”, “გენიოსი” – წერს მის ახალ ფილმზე ფრანგული პრესა. სეანსიდან სლუკუნით გამოვედი. ღაპაღუპით წამოსულ ცრემლებს ვიწმენდდი და... შემეშინდა. საკუთარი ცხოვრების, მარტოობის, სიბერის. ამ ფილმში კიდევ ერთხელ გამოჩნდა ლი, როგორც გენიალური დირიჟორი, რომლის ყურს (თვალს) არც ერთი ნოტი (დეტალი, ნიუანსი) არ გამორჩება. ფილმი სიბერეზე, მარტოობაზე, სიყვარულზე, სიკვდილზე, დაბადებაზე. ყველაფერზე და თითქოს არაფერზე. ხანში შესული ცოლ-ქმარი ტომი და ჯერი (?!) ლონდონის ერთ-ერთ უბანში ცხოვრობს. ხშირად სტუმრობენ ვაჟი და მეგობრები. სამზარეულოს მაგიდასთან სხდებიან, ღვინოს წრუპავენ, საუბრობენ, იხსენებენ, ტირიან, იცინიან. ხომ გეუბნებით, თითქოს არაფერი. - ჩვენ ხომ ყველანი ვბერდებით, - გვეუბნება ლი, - ვიბადებით, გვიყვარდება, ვცხოვრობთ, ვკვდებით. ეს შეუქცევადია, როგორც წელიწადის დრონი. მაგრამ განა ეს ყველაფერი ძალიან ლამაზი არ არის?! არა, აქ არც სენტიმენტალურ მუსიკას მოაქვს განწყობა და არც ახლო ხედით გადაღებული სევდიანი მსახიობი გიჩუყებს გულს. რომ შემეძლოს, სამსახიობო დასის ყველა წევრს პალმის რტოებს ჩამოვურიგებდი და მისტერ ლის დიდ მადლობას გადავუხდიდი. მადლობას იმისთვის, რომ, ცოტა ხნით მაინც, უფრო ბედნიერებად, უფრო კეთილებად გვაგრძნობინა თავი.
ბედნიერია კორეელი რეჟისორის ლი ჩან დონის ფილმის “პოეზიის” მთავარი გმირი, რომელსაც ცნობილი კორეელი მსახიობი იუნ იუნგ ჰი თამაშობს. 65 წლის ქალია. პატარა სახლში შვილიშვილთან ერთად ცხოვრობს. ყოველთვის გამოპრანჭული, კოპწია. ჰო, ცოტა კოკეტიცაა. მართალია, უვლის პარალიზებულ ავადმყოფს... მაგრამ არა უშავს. ეს არ აწუხებს. მას ხომ დიდი მისია აკისრია – პოეტი უნდა გახდეს. სპეციალურ კურსებზე იწყებს სიარულს და ცდილობს, ყველაფერში პოეზია დაინახოს: ძირს დაგდებულ დამპალ ატამში, ქარის გატაცებულ ქუდში, ქაღალდზე დაწვეთებულ წვიმის წვეთებში... სტროფების ძიებაში ყოველდღიურობის მორევში იძირება და ყველაფერთან უწევს გამკლავება: პარალიზებულთან – რომელსაც სექსუალური აქტი მოუნდება; შვილიშვილთან – რომელიც თანასკოლელი გოგონას თვითმკვლელობაშია დამნაშავე; საკუთარ ავადმყოფობასთან – რომელიც ნელ-ნელა უქვეითებს მეხსიერებას. საინტერესოა, რომელ მსახიობ ქალს აღიარებს წლევანდელი ჟიური საუკეთესოდ, რადგან ორი უდავო ლიდერია: ლესლი მენვილი („კიდევ ერთი წელი”) და იუნ იუნგ ჰი (”პოეზია”). თუ, რა თქმა უნდა, საოცრება არ მოხდა და ფრანგებმა, “ვალის მოხდის მიზნით”, ჟულიეტ ბინოში არ დააჯილდოეს. ფრანგი მსახიობი მთავარ როლს ასრულებს აბას კიაროსტამის ფილმში “ასლი დადასტურებულია”. მართალი რომ გითხრათ, საერთოდ არ ღირს ამ ფილმზე საუბარი. ინტელექტუალი ინგლისელი, რომლის ცხოვრების არსი “ხელოვნების ფასეულობა და მაღალი მატერიებია”, ტოსკანაში ფრანგ ქალს გაიცნობს. და იწყება უსასრულო დიალოგები, “ინტელექტუალური” საუბრები ქალისა და მამაკაცის რაობაზე, ქორწინებაზე... მაპატიეთ ფამილიარობისთვის, მაგრამ ცარიელი ბლა ბლა ბლა. ამიტომ კიაროსტამის ეს წარუმატებელი ფილმი დავივიწყოთ და სერგეი ლოზნიცათი გავაგრძელოთ.
ლოზნიცას ფილმის მიმართ ინტერესი დიდი იყო. ეს ალბათ ერთადერთი ფილმია წლევანდელ საკონკურსო პროგრამაში, რომელსაც რადიკალურად განსხვავებული მოსაზრებები მოჰყვა. აღიარებული დოკუმენტალისტისთვის, რომელიც არაერთი ფესტივალის პრიზიორია, “ჩემი ბედნიერება” პირველი მხატვრული ფილმია. ეს ასევე პირველი შემთხვევაა, როდესაც ოქროს პალმისთვის უკრაინული ფილმი იბრძვის.
მკვდარ მამაკაცს ორნი მიათრევენ. ორმოში აგდებენ და ცემენტს ასხამენ. ამ დროს კადრში ჩანს მიწით სავსე ბულდოზერის უზარმაზარი პირი. შენკენ მოდის. აი, ისე, როგორც ლუმიერების მატარებელი. წამიც და, მიწა თავზე გეყრება, იმარხები. ეს არის ამბავი სატვირთო მანქანის მძღოლზე, რომელიც მორიგი გასვლის შემდეგ იკარგება, გზა ერევა. სადღაც აღმოჩნდება, სადღაც თუ არსად... რუსეთის მიყრუებულ სოფელში. აქ გზააბნეული გმირი სოფლის რუს ხალხს ხვდება. ლოზნიცა არ ერიდება ახლო ხედის ხშირ გამოყენებას და ფილმს საოცარი ტიპაჟებით ამდიდრებს: არასრულწლოვანი მეძავი, მეორე მსოფლიო ომის “უსახელო” გმირი, ტყეში მოხეტიალე ბანდიტები, მოძალადე პოლიციელები... სასტიკები, მახინჯები, ბოზები, უგულოები... არა აქვს მნიშვნელობა, რომელი წელია, რომელი საუკუნეა. აქ სულ ასე იყო, - გეუბნება ლოზნიცა, - ეს იყო და არის ერთი დიდი ჭაობი, რომელიც ყველაფერს ანადგურებს, კლავს. ეს არის ფილმი-შოკი. განსაკუთრებით მძაფრი, ყოვლად მოულოდნელი დასაწყისით და ფინალით. მაგრამ, ისევე როგორც შოკიდან, აქედანაც მალე გამოდიხარ და... არ მიყვარს რუსული “ჩერნუხა”. მომბეზრდა, ისევე როგორც ნარკომანიაზე გადაღებული ქართული ფილმების ყურება. ლოზნიცას ნამუშევარი “ხმამაღალი” ფილმი იქნება. უკვე არის. თავის მისიას შეასრულებს და ყურადღების ცენტრში მოექცევა.
სიკვდილი, ავადმყოფობა, არალეგალები – თემები, რომლებიც მექსიკელ ალეხანდრო გონსალეზ ინიარიტუს აწუხებს, მარადიულია. უფრო სწორად, მარადიული მისთვის, რეჟისორისთვის, რომელიც, უკვე მეოთხე ფილმია, წრეზე ტრიალებს და ხან რომელ ჰოლივუდელ მსახიობს ისტუმრებს საიქიოს და ხან – რომელს. ამჯერად ეს ჰავიერ ბარდემია. მის გმირს ორი შვილი ჰყავს. აქვს აუწყობელი შავი ბიზნესი და უკურნებელი დაავადება - პროსტატის კიბო. “ბიუტეფულ” („ლამაზი”) - ასე ჰქვია ამ ფილმს, რომელიც რეჟისორმა მამამისს მიუძღვნა. „ეს პირველი ფილმია, რომლითაც კმაყოფილი ვარ. ძალიან დავიღალე აქეთ-იქით წანწალით (გულისხობდა “ბაბილონს”. ავტ.) და ამიტომ ერთ ქალაქში გადავიღე. “ბიუტეფულ” ჩემი ყველაზე იმედიანი ფილმია,” - განაცხადა პრესის წინ ინიარიტუმ.
მართალია, ფილმს დადებითი შეფასება მისცეს წამყვანმა ფრანგულმა ჟურნალ-გაზეთებმა, მაგრამ ინიარიტუს ამ სურათში არაფერია ახალი. აქ თავისუფლად იპოვი მის ძველ ფილმებს: “ძუკნა სიყვარული”, “21 გრამი” და ცოტაც “ბაბილონი”. აი, ჰავიერ ბარდემისთვის კი, რომელიც ბედნიერი სახით იჯდა პრესკონფერენციაზე, ეს ფილმი ძალიან, ძალიან წარმატებული აღმოჩნდება. მან ეს მშვენივრად იცის. და, საერთოდ, კაზანოვების ეპოქა მის კარიერაში დასრულდა. არ მომიგონია, თავად თქვა.
ვერ შევედი კენ ლოუჩის ფილმზე, რომელიც ფესტივალის დაწყებამდე რამდენიმე დღით ადრე ჩასვევს კონკურსში: “რეჟისორმა ძლივს მოასწრო ფილმის დამთავრებაო”. გაურკვეველი მიზეზების გამო პრემიერა ყველაზე პატარა დარბაზში გამართეს. ხომ გახსოვთ, რომ აქ ჟურნალისტები “ფერებად” ანუ კატეგორიებად ვართ დაყოფილი?! ელიტურმა “თეთრებმა” მედიდურად გადმოგვხედეს, დარბაზში ამაყად შევიდნენ და კარი ცხვირწინ მოგვიხურეს. განაწყენებულთა რიგში ატეხილი ქოთქოთი რომ აღარ დამთავრდა, ფესტივალის დირექციამ გადმოგვძახა: „დონტ უორი! დონტ! ხვალ მოგიხერხებთ რამესო”.
ჯერ ვფიქრობდი, რომ წლევანდელ კანში პლაჟზე ყოფნას არაფერი სჯობდა – ფესტივალი ხომ საკმაოდ უსუსური ფილმებით დაიწყო! ფრანგების საყვარელი მსახიობის მატიო ამალრიკის ფილმ “ტურნეს” ნახვის შემდეგ ქუჩაში გამოვედი და რიტორიკულად, ხმამაღლა ვეკითხებოდი საკუთარ თავს - რატომ?! რატომ ეჭეჭყებიან კინოკრიტიკოსები და მსახიობები რეჟისურაში?! რა დაუკარგავთ კამერის უკან?! არ ჯობდა, ამალრიკი მსახიობად დარჩენილიყო და თავისი ორი “სეზარის” ყურებით დამტკბარიყო?! ბერტრან ტავერნიე გამახსენდა, ფრანგული კინოს ვეტერანი! იცით, რა კარგი საქმე ქნა?! ისეთი ფილმი გადაიღო, რომ დილის სეანსზე მისულმა მაყურებელმა, გემრიელად და რბილად, დარბაზის სავარძლებში გააგრძელა ძილი.
კიდევ კარგი, ამინდი მაინც გვწყალობს. წამოწვები შენთვის ლაჟვარდოვან სანაპიროზე, მოუსმენ კარგ მუსიკას, გახედავ ბედნიერ ადამიანებს (ყოველ შემთხევაში, ასეთ შთაბეჭდილებას ტოვებენ) და ცოტა ხნით მაინც დაგავიწყდება, რომ... არსებობს, მაგალითად, ტაკეში კიტანო. კანში წარმოდგენილი მისი ფილმის - “ბრაზის” სეანსის დროს, სანამ გვერდით მჯდომმა არ მკითხა, ხომ კარგად ხართო, მანამდე ვერ მივხვდი, რომ ყურებიდან ხელები უნდა ჩამომეწია, ფეხები ძირს დამედო და თვალები გამეხილა. ისე, იაკუძაზე გადაღებული ამ მორიგი ჰორორ სთორის სინოპსისის დაწერა რომ შემოეთავაზებინა ვინმეს, სიამოვნებით დავწერდი მოკლედ და ლაკონიურად: დშ, დშ, ბახ, ბუხ, ტყლაშ! პლუს რჩევა: ფეისბუქის მაფია უორის წევრებო, ნახეთ! ნახეთ! ნახეთ! ნამდვილი მაფიური ამბები მხოლოდ კიტანოსთან! და თან სასაცილო ადგილებით!
რატომ დავიწყე კიტანოთი?
მაიკ ლი - “კიდევ ერთი წელი”. “უდავო ფავორიტი”, “გენიოსი” – წერს მის ახალ ფილმზე ფრანგული პრესა. სეანსიდან სლუკუნით გამოვედი. ღაპაღუპით წამოსულ ცრემლებს ვიწმენდდი და... შემეშინდა. საკუთარი ცხოვრების, მარტოობის, სიბერის. ამ ფილმში კიდევ ერთხელ გამოჩნდა ლი, როგორც გენიალური დირიჟორი, რომლის ყურს (თვალს) არც ერთი ნოტი (დეტალი, ნიუანსი) არ გამორჩება. ფილმი სიბერეზე, მარტოობაზე, სიყვარულზე, სიკვდილზე, დაბადებაზე. ყველაფერზე და თითქოს არაფერზე. ხანში შესული ცოლ-ქმარი ტომი და ჯერი (?!) ლონდონის ერთ-ერთ უბანში ცხოვრობს. ხშირად სტუმრობენ ვაჟი და მეგობრები. სამზარეულოს მაგიდასთან სხდებიან, ღვინოს წრუპავენ, საუბრობენ, იხსენებენ, ტირიან, იცინიან. ხომ გეუბნებით, თითქოს არაფერი. - ჩვენ ხომ ყველანი ვბერდებით, - გვეუბნება ლი, - ვიბადებით, გვიყვარდება, ვცხოვრობთ, ვკვდებით. ეს შეუქცევადია, როგორც წელიწადის დრონი. მაგრამ განა ეს ყველაფერი ძალიან ლამაზი არ არის?! არა, აქ არც სენტიმენტალურ მუსიკას მოაქვს განწყობა და არც ახლო ხედით გადაღებული სევდიანი მსახიობი გიჩუყებს გულს. რომ შემეძლოს, სამსახიობო დასის ყველა წევრს პალმის რტოებს ჩამოვურიგებდი და მისტერ ლის დიდ მადლობას გადავუხდიდი. მადლობას იმისთვის, რომ, ცოტა ხნით მაინც, უფრო ბედნიერებად, უფრო კეთილებად გვაგრძნობინა თავი.
ბედნიერია კორეელი რეჟისორის ლი ჩან დონის ფილმის “პოეზიის” მთავარი გმირი, რომელსაც ცნობილი კორეელი მსახიობი იუნ იუნგ ჰი თამაშობს. 65 წლის ქალია. პატარა სახლში შვილიშვილთან ერთად ცხოვრობს. ყოველთვის გამოპრანჭული, კოპწია. ჰო, ცოტა კოკეტიცაა. მართალია, უვლის პარალიზებულ ავადმყოფს... მაგრამ არა უშავს. ეს არ აწუხებს. მას ხომ დიდი მისია აკისრია – პოეტი უნდა გახდეს. სპეციალურ კურსებზე იწყებს სიარულს და ცდილობს, ყველაფერში პოეზია დაინახოს: ძირს დაგდებულ დამპალ ატამში, ქარის გატაცებულ ქუდში, ქაღალდზე დაწვეთებულ წვიმის წვეთებში... სტროფების ძიებაში ყოველდღიურობის მორევში იძირება და ყველაფერთან უწევს გამკლავება: პარალიზებულთან – რომელსაც სექსუალური აქტი მოუნდება; შვილიშვილთან – რომელიც თანასკოლელი გოგონას თვითმკვლელობაშია დამნაშავე; საკუთარ ავადმყოფობასთან – რომელიც ნელ-ნელა უქვეითებს მეხსიერებას. საინტერესოა, რომელ მსახიობ ქალს აღიარებს წლევანდელი ჟიური საუკეთესოდ, რადგან ორი უდავო ლიდერია: ლესლი მენვილი („კიდევ ერთი წელი”) და იუნ იუნგ ჰი (”პოეზია”). თუ, რა თქმა უნდა, საოცრება არ მოხდა და ფრანგებმა, “ვალის მოხდის მიზნით”, ჟულიეტ ბინოში არ დააჯილდოეს. ფრანგი მსახიობი მთავარ როლს ასრულებს აბას კიაროსტამის ფილმში “ასლი დადასტურებულია”. მართალი რომ გითხრათ, საერთოდ არ ღირს ამ ფილმზე საუბარი. ინტელექტუალი ინგლისელი, რომლის ცხოვრების არსი “ხელოვნების ფასეულობა და მაღალი მატერიებია”, ტოსკანაში ფრანგ ქალს გაიცნობს. და იწყება უსასრულო დიალოგები, “ინტელექტუალური” საუბრები ქალისა და მამაკაცის რაობაზე, ქორწინებაზე... მაპატიეთ ფამილიარობისთვის, მაგრამ ცარიელი ბლა ბლა ბლა. ამიტომ კიაროსტამის ეს წარუმატებელი ფილმი დავივიწყოთ და სერგეი ლოზნიცათი გავაგრძელოთ.
ლოზნიცას ფილმის მიმართ ინტერესი დიდი იყო. ეს ალბათ ერთადერთი ფილმია წლევანდელ საკონკურსო პროგრამაში, რომელსაც რადიკალურად განსხვავებული მოსაზრებები მოჰყვა. აღიარებული დოკუმენტალისტისთვის, რომელიც არაერთი ფესტივალის პრიზიორია, “ჩემი ბედნიერება” პირველი მხატვრული ფილმია. ეს ასევე პირველი შემთხვევაა, როდესაც ოქროს პალმისთვის უკრაინული ფილმი იბრძვის.
მკვდარ მამაკაცს ორნი მიათრევენ. ორმოში აგდებენ და ცემენტს ასხამენ. ამ დროს კადრში ჩანს მიწით სავსე ბულდოზერის უზარმაზარი პირი. შენკენ მოდის. აი, ისე, როგორც ლუმიერების მატარებელი. წამიც და, მიწა თავზე გეყრება, იმარხები. ეს არის ამბავი სატვირთო მანქანის მძღოლზე, რომელიც მორიგი გასვლის შემდეგ იკარგება, გზა ერევა. სადღაც აღმოჩნდება, სადღაც თუ არსად... რუსეთის მიყრუებულ სოფელში. აქ გზააბნეული გმირი სოფლის რუს ხალხს ხვდება. ლოზნიცა არ ერიდება ახლო ხედის ხშირ გამოყენებას და ფილმს საოცარი ტიპაჟებით ამდიდრებს: არასრულწლოვანი მეძავი, მეორე მსოფლიო ომის “უსახელო” გმირი, ტყეში მოხეტიალე ბანდიტები, მოძალადე პოლიციელები... სასტიკები, მახინჯები, ბოზები, უგულოები... არა აქვს მნიშვნელობა, რომელი წელია, რომელი საუკუნეა. აქ სულ ასე იყო, - გეუბნება ლოზნიცა, - ეს იყო და არის ერთი დიდი ჭაობი, რომელიც ყველაფერს ანადგურებს, კლავს. ეს არის ფილმი-შოკი. განსაკუთრებით მძაფრი, ყოვლად მოულოდნელი დასაწყისით და ფინალით. მაგრამ, ისევე როგორც შოკიდან, აქედანაც მალე გამოდიხარ და... არ მიყვარს რუსული “ჩერნუხა”. მომბეზრდა, ისევე როგორც ნარკომანიაზე გადაღებული ქართული ფილმების ყურება. ლოზნიცას ნამუშევარი “ხმამაღალი” ფილმი იქნება. უკვე არის. თავის მისიას შეასრულებს და ყურადღების ცენტრში მოექცევა.
სიკვდილი, ავადმყოფობა, არალეგალები – თემები, რომლებიც მექსიკელ ალეხანდრო გონსალეზ ინიარიტუს აწუხებს, მარადიულია. უფრო სწორად, მარადიული მისთვის, რეჟისორისთვის, რომელიც, უკვე მეოთხე ფილმია, წრეზე ტრიალებს და ხან რომელ ჰოლივუდელ მსახიობს ისტუმრებს საიქიოს და ხან – რომელს. ამჯერად ეს ჰავიერ ბარდემია. მის გმირს ორი შვილი ჰყავს. აქვს აუწყობელი შავი ბიზნესი და უკურნებელი დაავადება - პროსტატის კიბო. “ბიუტეფულ” („ლამაზი”) - ასე ჰქვია ამ ფილმს, რომელიც რეჟისორმა მამამისს მიუძღვნა. „ეს პირველი ფილმია, რომლითაც კმაყოფილი ვარ. ძალიან დავიღალე აქეთ-იქით წანწალით (გულისხობდა “ბაბილონს”. ავტ.) და ამიტომ ერთ ქალაქში გადავიღე. “ბიუტეფულ” ჩემი ყველაზე იმედიანი ფილმია,” - განაცხადა პრესის წინ ინიარიტუმ.
მართალია, ფილმს დადებითი შეფასება მისცეს წამყვანმა ფრანგულმა ჟურნალ-გაზეთებმა, მაგრამ ინიარიტუს ამ სურათში არაფერია ახალი. აქ თავისუფლად იპოვი მის ძველ ფილმებს: “ძუკნა სიყვარული”, “21 გრამი” და ცოტაც “ბაბილონი”. აი, ჰავიერ ბარდემისთვის კი, რომელიც ბედნიერი სახით იჯდა პრესკონფერენციაზე, ეს ფილმი ძალიან, ძალიან წარმატებული აღმოჩნდება. მან ეს მშვენივრად იცის. და, საერთოდ, კაზანოვების ეპოქა მის კარიერაში დასრულდა. არ მომიგონია, თავად თქვა.
