1939 წელს, პოლონეთის შემადგენლობაში მყოფი ქალაქი ლვოვი, მოლოტოვ-რიბენტროპის პაქტის პირობის თანახმად საბჭოთა კავშირმა დაიკავა. 1939 წლის სექტემბერში ლვოვში 200 000-მდე ებრაელი ცხოვრობდა. 100 000 ებრაელი გერმანიის მიერ ოკუპირებული პოლონეთიდან გამოქცეული ლტოლვილი იყო. 1941 წელს, საბჭოთა კავშირში შეჭრის შემდეგ , ლვოვი გერმანელებმა დაიკავეს.
გერმანული ძალების წახალისებით, უკრაინელმა ნაციონალისტებმა 1941 წლის ივლისში 4000 ებრაელი ამოხოცეს. მეორე პოგრომი, რომელსაც პეტლიურას დღეები უწოდეს, ივლისის ბოლოს დაიწყო. ამ პოგრომს სიმონ პეტლიურას სახელი დაერქვა, რომელმაც პირველი მსოფლიო ომის შემდგომი ანტი-ებრაული პოგრომები დაგეგმა. სამი დღის განმავლობაში უკრაინელი სამხედროები იჭრებოდნენ ლვოვის ებრაულ დასახლებებში, მიყავდათ ისინი ებრაულ სასაფლაოზე და ლუნეცკის ციხეში და ხვრეტდნენ. პოგრომის შედეგად დაიღუპა 2000 და დაშავდა ათასობით ებრაელი.
1941 წლის ნოემბერში გერმანელებმა ლვოვის ჩრდილოეთ ნაწილში გეტო დააფუძნეს. გერმანულმა პოლიციამ დახვრიტა ათასობით მოხუცი და ავადმყოფი ებრაელი მაშინ, როცა ისინი პელტევნას ხიდზე გადადიოდნენ, რათა გეტოში მისულიყვნენ. 1942 წლის მარტში გერმანელებმა ებრაელების საკონცენტრაციო ბანაკებში გადასახლებები დაიწყეს.
1942 წლის აგვისტოში ლვოვის გეტოდან გადაასახლეს და მოკლეს 65 000-ზე მეტი ებრაელი. 1943 წლის ივნისში, გერმანელებმა გაანადგურეს გეტო და პროცესში ათასობით გერმანელი დახოცეს. გეტოს დარჩენილი მოსახლეები კი იანოვსკის იძულებითი შრომის ბანაკში გადაასახლეს.